FEYENOORD STUNT OOK IN SAN SIRO

Dat Feyenoord de halve finale van het toernooi om de UEFA Cup iets serieuzer nam dan Internazionale, bleek al uit de opstellingen. Waar de medische staf van de Rotterdammers overuren had gedraaid om Patrick Paauwe fit te krijgen voor de wedstrijd, nam trainer Hector Cuper niet eens de moeite z’n grootste sterren op te stellen. Mannen als Ronaldo, Seedorf en Recoba mochten op de bank plaatsnemen. Inter-vedette Vieri hoefde zelfs helemaal niet te komen opdagen. De elf spelers die overbleven vormden nog steeds een ploeg van formaat, maar de keuzes van Cuper zeiden wel iets over het verschil in de manier waarop beide ploegen het treffen in San Siro benaderden. Dat werd duidelijk op een dag die voor velen in het teken stond van de nostalgie. Zeker voor Ove Kindvall, de man die op 6 mei 1970 geschiedenis schreef in San Siro. Hij had in alle vroegte de eerste vlucht uit Stockholm genomen om er bij te zijn in Milaan. Het was pas voor de tweede keer in 32 jaar, dat de Zweed er terugkeerde. ‘Ik ben hier een paar jaar geleden met het Zweedse elftal geweest, maar dit keer heeft mijn bezoek natuurlijk een extra nostalgisch tintje. Ik vind het prachtig dat ik erbij kan zijn op de dag dat Feyenoord terugkeert in San Siro’. Prachtig was ook de ontvangst van de grijze ex-spits. Kindvall had z’n Milanese taxi nog niet verlaten, of hij werd al herkend en aanbeden door de Nederlandse supporters. ‘Ik verbaas me nog steeds over de impact van die goal tegen Celtic. Ik kan niet in Nederland terugkeren, of mensen beginnen over dat moment’, zei Kindvall, wiens legende generaties overbrugt. Dat bleek weer eens in Milaan, waar de Zweed op de foto moest met fans die allang op bed lagen op de avond dat Kindvall het San Siro-stadion op z’n kop zette. ‘Twee meisjes van een jaar of dertig vroegen me om een handtekening. Toen ik die had gegeven, zeiden: bedankt en vooral nog heel erg bedankt voor uw doelpunt. Dat vond ik schitterend om te horen’. Op de avond dat Kindvall Feyenoord aan de Europa Cup 1 hielp, was San Siro bij lange na niet uitverkocht. En ook bij Feyenoords terugkeer in Milaan, waren er veel lege plekke op de tribune. Dat er desondanks een Europa Cup-sfeer hing, was grotendeels te danken aan het Legioen. Via alle mogelijke manier van transport waren ze naar Milaan getrokken om hun ploeg te steunen. De fans verzamelden zich bij aankomst in Milaan op het plein voor de Dom, die gaandeweg de dag langzaam roodwit kleurde, om vervolgens vroeg in de avond massaal naar San Siro te trekken. Eenmaal in het stadion aangekomen zagen zij tot hun opluchting dat Paauwe voldoende hersteld was van z’n enkelblessure om in elk geval aan de wedstrijd te beginnen. Al stuurde Van Marwijk wel voor de zekerheid Glenn Loovens als mogelijke vervanger mee het veld op voor de warming-up. Trainer Bert van Marwijk had in de aanloop naar de wedstrijd al laten weten zich prettig te voelen in de rol van underdog tegen favoriet Inter. Maar eenmaal op het veld was er van een dergelijke onderlinge rolverdeling weinig te merken. Feyenoord nam, met name in de openingsfase, veel initiatief. Omdat ook Inter, in tegenstelling tot wat werd verwacht, veel druk zette op het doel van Zoetebier, had dat een aantrekkelijke begin van de wedstrijd tot gevolg. Met name de eerste vijf minuten waren spectaculair. Feyenoord kreeg in die periode ook direct een droomkans. De inleiding werd gevormd door een aanslag van Cordoba op Van Persie. Het leverde Feyenoord een vrije trap aan de rand van het strafschopgebied op. Van Persie legde de bal eigenhandig bij de tweede paal op het hoofd van Paauwe, die direct doorkopte naar Van Hooijdonk. Feyenoords spits had de bal vervolgens voor het intikken, maar schrok kennelijk zo van z’n kans dat hij hoog over schoot. Terwijl Van Hooijdonk uit teleurstelling z’n handen voor z’n ogen sloeg, was Inter alweer bezig met de tegenaanval. Die had nog bijna succes ook, ware het niet dat Patrick Paauwe attent was bij een inzet van Conceicao. Hij redde van de lijn en zag vervolgens tot z’n opluchting Kallon hetzelfde doen als Van Hooijdonk: ook hij schoot hoog over. Kallon was de smaakmaker aan Italiaanse kant. Bij Feyenoord werd die rol vrijwel vanaf het eerste fluitsignaal opgeëist door Kalou. De Afrikaan voetbalde in San Siro alsof hij thuis in z’n achtertuin bezig was, zo frivool en getruct als hij Inters zwakste schakel Vratislav Gresko doldraaide. In een wedstrijd die al snel harder en harder werd, kwam het meeste gevaar bij Feyenoord dan ook van de rechterkant. Feyenoord wist via die vleugel regelmatig goede aanvallen op te zetten, maar was daarbij vaak te onnauwkeurig in de afwerking om te profiteren. Ook Inter wist een aantal keren voor gevaar te zorgen. Soms dankzij de snelheid van Kallon en de ingevingen van diepste spits Ventola. Soms ook dankzij lichtzinnigheid in Feyenoords spel. Met name Paauwe verslikte zich een paar keer in z’n eigen acties en gaf daarmee tot driemaal toe Inter de gelegenheid om door te breken. Dat de Italianen desondanks niet wisten te scoren, dankte Feyenoord grotendeels aan Edwin Zoetebier. Hij groeide, samen met Kees van Wonderen, al snel uit tot de beste speler in de defensie. Feyenoord ging dus rusten met het prettige gevoel dat het Inter op 0-0 had weten te houden en bovendien zelf regelmatig voor gevaar had kunnen zorgen. De enige tegenvaller van de eerste helft waren de twee gele kaarten van Ono en Rzasa. Zij stonden op scherp en zullen er in de return dus niet bij zijn. Met name het ontbreken van Ono zal worden gevoeld, want de Japanner speelde sterk in San Siro en bewees in fysiek opzicht nu ook tegen spijkerharde Italiaanse verdedigers z’n mannetje te staan. Die tegenvaller werd echter vijf minuten in de tweede helft volledig goedgemaakt, toen Paul Bosvelt het middenveld mocht oversteken. Hij speelde op rechts Pierre van Hooijdonk in, die op zijn beurt een lage voorzet losliet. De bal was bestemd voor de mee opgekomen Tomasson, maar voordat de Deen er aan kon komen, stond het al 0-1. Cordoba gleed de bal achter z’n eigen doelman en bracht zo Feyenoord op 0-1. San Siro, met bijna 40.000 mensen half gevuld, wist niet wat het zag, maar het was toch echt waar: Feyenoord stond voor en het was nog verdiend ook. Feyenoord bleef vervolgens dezelfde speelwijze handhaven, ook toen Inter inmiddels Seedorf en Ronaldo had ingebracht. Het had nog bijna succes ook, toen Van Persie met een heerlijke beweging richting doel van Fontana ging maar z’n actie niet met een goal zag beloond. Al ging ook Feyenoord tot tweemaal toe bij mogelijkheden van Ventola door het oog van de naald. Het Legioen droomde ondertussen al stiekem van de finale in De Kuip en zong de slogan ‘we gaan naar Rotterdam’. Die finale kwam een kwartier voor tijd ook goed in zicht toen Van Hooijdonk een bijna perfecte vrije trap nam. Bijna perfect, want zijn schot belandde op de lat. Zo bleef Inter-Feyenoord staan op 0-1 en mochten de Rotterdammers, bijna 32 jaar na de legendarische wedstrijd tegen Celtic, weer als overwinnaars van het veld in San Siro (KLIK VOOR STATISTIEKEN HIERONDER)