FEYENOORD WINT UEFA CUP

Achtentwintig jaar nadat Wim Jansen als aanvoerder van Feyenoord de UEFA Cup in ontvangst mocht nemen, trad Paul Bosvelt in zijn voetsporen. In een uitzinnige Kuip ontving hij als eerste de beker en gaf hij het startschot voor een ereronde waarbij de emoties hoog opliepen. De 3-2 overwinning op Dortmund vormde wat spanning en sensatie betreft de passende apotheose van een Europa Cup-seizoen dat bol stond van historische ogenblikken. Na de sensationele overwinningen op Freiburg, Glasgow Rangers, PSV en Internazionale kreeg het Feyenoord van Bert van Marwijk in eigen Kuip de ultieme beloning voor al dat werk in de vorm van de UEFA Cup. De eindstrijd vormde voor Bert van Marwijk de afsluiting van een week vol bizarre gebeurtenissen. Het begon precies een week voor de finale met het nieuws dat Jon Dahl Tomasson een vierjarig contract had getekend bij AC Milan. Daarna lekte uit wat intern al drie weken bekend was, namelijk dat de UEFA Feyenoord aanvaller Ebi Smolarek verdacht van doping. En vervolgens werd de voorbereiding op de wedstrijd van het jaar nog eens ruw verstoord door de tragische moordaanslag op Pim Fortuyn, de man die een paar uur voordat hij in Hilversum de dood vond nog een ontmoeting had gehad met Feyenoord-voorzitter Jorien van den Herik en manager Jan D. Swart. Het wierp een grauwsluier over de finale en confronteerde Bert van Marwijk met een situatie waar hij ook geen raad mee wist. ‘Het is onwezenlijk. Iedereen zal dit op zijn eigen manier moeten verwerken’. De spelers waren net zo geschokt als hun coach, maar waar Van Marwijk gevoelsmatig de finale liever niet zou spelen, verwoordde Pierre van Hooijdonk de gevoelens van de hoofdrolspelers op het veld. ‘Natuurlijk hebben wij vandaag vooral stilgestaan bij Pim Fortuyn’, zei hij een dag voor de finale. ‘Maar we zijn ook al heel lang op deze wedstrijd ingesteld. Daarmee wil ik de situatie niet bagatelliseren, integendeel zelfs, maar als je mij vraagt of ik er nog zin in heb, dan is mijn antwoord: ja’. Jon Dahl Tomasson voelde het ook zo. ‘Deze situatie doet me denken aan de dood van Princess Diana. Ik speelde toen bij Newcastle United en heb toen ook in een vergelijkbare sfeer moeten voetballen. Dat was niet prettig maar als het moet dan kan ik het. En ik denk de rest van het team ook. Dit elftal is het afgelopen jaar in mentaal opzicht voldoende gegroeid, om ook onder deze omstandigheden de krachten te bundelen’. Ook doelman Edwin Zoetebier toonde zich een dag voor de finale strijdvaardig. ‘Natuurlijk zijn we met z’n allen geschokt en natuurlijk realiseren we ons dat we met z’n allen een knop moeten omzetten. Of we dat kunnen? Ik denk het wel. Als we denken dat we dat niet kunnen, moeten we niet aan de finale beginnen’. Feyenoord begon dus, ondanks alles, aan de finale en deed dat in z’n vertrouwde opstelling. Brett Emerton, die vanwege een schorsing balend moest toezien, was de enige vaste waarde die ontbrak in het elftal van de Rotterdammers. De Australische rechtsback werd vervangen door Chris Gyan. Van Marwijks enige twee zorgenkindjes in aanloop naar de finale – Van Persie en Paauwe – waren voldoende hersteld van hun respectievelijke rug- en enkelklachten, waardoor Feyenoord op volle oorlogsterkte kon aantreden tegen de Duitsers. Feyenoord, dat in verband met de moord op Pim Fortuyn met rouwbanden speelde en een minuut stilte door respectloos gedrag van de Duitse fans de mist in zag gaan, begon voorzichtig aan het treffen. Ongetwijfeld ingegeven door de rapportage van de spionnen Metgod en Been, waakten de Rotterdammers voor Dortmunds gevaarlijkste wapen: de counter. Met name het eerste kwartier was daardoor een periode waarin aftasten centraal stond voor Feyenoord. Toch was de beste kans van de openingsfase voor Feyenoord. Pierre van Hooijdonk mocht na een ruim kwartier voor het eerst aanleggen voor een vrije trap. Hoewel de afstand (een meter of dertig) zich er ogenschijnlijk niet voor leende, probeerde de Brabander het toch in één keer. En terecht, want het was alleen aan de paal te danken dat Feyenoord niet al na 18 minuten op voorsprong stond. De kans van Feyenoord betekende het begin van een nieuwe fase in de wedstrijd. De ploeg van Bert van Marwijk gooide na Van Hooijdonks vrije trap de schroom meer en meer van zich af. Hoewel nog steeds beducht voor Borussia’s snelle tegenaanvallen, ontwikkelde de thuisploeg steeds meer druk naar voren. De beloning daarvoor kwam na een dik half uur. Tomasson, bezig aan z’n laatste officiële wedstrijd voor Feyenoord, kreeg z’n tomeloze inzet weer eens terugbetaald, toen hij bleef jagen op de bal die Jügen Kohler in bezit had. De Duitse verdediger, bezig aan de laatste wedstrijd van z’n loopbaan, raakte daardoor van slag, verspeelde de bal en kon Tomasson toen in het zestien meter gebied alleen nog door middel van een overtreding stoppen. Het gevolg: rood voor Kohler en een unieke kans voor Van Hooijdonk om de score te openen. De strafschop waarmee hij De Kuip liet ontploffen was er een uit het boekje en gaf Feyenoord op een psychologisch sterk moment de voorsprong. Dortmund, dat in de eerste helft slechts tot twee serieuze kansen kwam, moest met tien man verder en was dan ook nog volop bezig met de organisatie in het veld, toen het scenario nòg rooskleuriger werd voor de Nederlanders. Nog geen tien minuten na z’n openingsgoal vanaf elf meter, mocht Van Hooijdonk het wederom uit een vrije trap proberen. Ditmaal na een overtreding van Reuter op Van Persie. De hoek en afstand waren perfect voor de specialist en het resultaat was er dan ook naar. Lehman liet, net als in het begin van de wedstrijd, de hoek aan zijn linkerzijde grotendeels ongedekt. De doelman werd daar door Van Hooijdonk voor gestraft met een kanonskogel de hem in Rotterdam inmiddels de status van legende begint op te leveren. Lehman zal er de videorecorder voor nodig hebben om zer achter te komen wat hem nu precies in Rotterdam is overkomen. De Kuip was ondertussen in extase. Een voorsprong van 2-0 bij rust, bovendien in de wetenschap dat de Duitsers met tien man verder moesten: het was een droomscenario waar zelfs de grootste optimist vooraf geen rekening mee had gehouden Feyenoord begon dus met een flink overwicht aan deel twee van de wedstrijd, maar zag de marge al snel teruggebracht tot één doelpunt. De wedstrijd was nog maar net hervat, of ook Borussia kreeg ook een strafschop. Paauwe maakte de overtreding op Amoroso, kreeg een gele kaart en zag diezelfde Amoroso vanaf elf meter 2-1 scoren. Die goal was het begin van een korte fase waarin de chaos regeerde in het Rotterdamse elftal. Even leek Feyenoord onder de voet te worden gelopen, maar binnen vijf minuten was het wéér feest in De Kuip. Tomasson profiteerde van een fout in de Duitse verdediging, kon plotseling betrekkelijk ongehinderd het vijandelijke strafschopgebied binnenstormen en hield daarbij z’n zenuwen knap in bedwang. Oog in oog met Lehman koos Tomasson vanaf een meter of vijftien een hoek. Koel als ijs gaf de Deen vervolgens met een geplaatst schot z’n laatste wedstrijd in het roodwit een gouden randje: 3-1. Met nog veertig minuten te spelen zat Feyenoord plotseling weer op rozen. Dat Feyenoord niet lang van die positie kon genieten, had het volledig aan zichzelf te danken. Nog geen tien minuten na de goal van Tomasson, had de thuisploeg uit een betrekkelijk onschuldige Duitse aanval plotseling moeite de bal weg te werken. Uit het niets belandde de bal zo voor de voeten van Koller, die geen bedenktijd nodig had en vanaf dik twintig meter verwoestend uithaalde. Door die treffer stond het 3-2 en kwam er plotseling weer leven in het aangeslagen Dortmund. Het had een hectische fase in de wedstrijd tot gevolg, waarin Feyenoord het onder meer aan de reflexen van Zoetebier op een tweede schot van Koller had te danken dat het niet in al te grote problemen raakte. Het was ook het sein voor Van Marwijk om te gaan wisselen. Van Persie moest het veld verlaten. Hij werd vervangen door Leonardo. Veel effect op het spelbeeld had die wissel niet. Feyenoord bleef moeite houden met de felle Duitse aanvallen en kwam, op een kans voor Van Hooijdonk na, zelf eigenlijk niet meer toe aan aanvallen. Het was dan ook met een mix van opluchting en euforie, waarmee Feyenoord op het verlossende fluitsignaal reageerde. Om vervolgens alle spanning tot ontlading te laten komen in een ereronde die nooit meer uit het geheugen van spelers en supporters zal verdwijnen. (KLIK HIERONDER VOOR STATISTIEKEN)