SFEERVERSLAG VAN HULDIGING
Het is even voor half twaalf als drie bussen vanaf De Kuip op weg gaan richting het stadhuis. Via een omweg, om niet terecht te komen in de verkeersdrukte die –terwijl het huldigingtijdstip steeds dichterbij komt- in hevigheid aan het toenemen is. Waar selectie en staf zich doorgaans met één bus verplaatsen, is de aanwezigheid van vrouwen, kinderen en andere aanhang reden om er nog twee bussen bij te boeken.
Terwijl de Coolsingel nadert, neemt het aantal claxonerende auto’s en klappende supporters langs de kant van de weg toe. Om tien voor twaalf bereiken de bussen de eindbestemming: het stadhuis. Aldaar wacht het gezelschap een warm welkom van Ivo Opstelten, de man die in 1999 als burgervader aantrad met een huldiging op de Coolsingel en er in 2008 ook afscheid mee neemt. Na zijn prijzende woorden, die ook te horen zijn voor de duizenden op straat, is rond tien voor half één de beurt aan Lee Towers om voor de sfeer te zorgen. Dat lukt hem ook nu als geen ander.
Het is een opwarmer naar het moment waar het allemaal om gaat vanmiddag, waar de supporters negen jaar op hebben moeten wachten. Het moment dat de aanvoerder van Feyenoord de beker toont aan de uitzinnige menigte. Bert van Marwijk komt er al snel bij staan, wat een onvergetelijk moment oplevert. Trainer, sterspeler en zojuist binnengesleepte prijs: een heerlijk en passend beeld in het voor Feyenoord zo unieke jaar.
Roy Makaay is de volgende die het balkon opstapt. En na hem volgt de rest. Met kinderen op de arm, in de nek, met fototoestellen gericht op de mensenmassa en zelfs een videocamera. Danny Buijs filmt alles van begin tot eind. De reden? ‘Dit maak je niet zo snel mee, ik kan het maar beter vastleggen’, zegt hij er later over in de Burgerzaal.
Peter Houtman geeft Van Marwijk niet veel later het woord. De trainer dankt alle supporters. ‘Geweldig dat jullie op dit tijdstip in zulke getale zijn gekomen. Feyenoord is de enige club in Nederland waar dit mogelijk is.’ Houtman maakt de scheidend trainer er nog fijntjes attent op dat ‘dit nou de Coolsingel is’. Vanwege de dood van Pim Fortuyn bleef de huldiging in 2002 na het winnen van de UEFA Cup achterwege. ‘Dit maakt daarom heel veel goed’, besluit de trainer.
Van Bronckhorst is de volgende die het woord krijgt. ‘Het was een bewogen jaar. Ik ben ongelooflijk blij dat we een prijs hebben. Namens de spelers en staf wil ik jullie bedanken. Ik ga met een positief gevoel op naar het volgende seizoen. Hopelijk staan we hier volgend jaar om met z’n allen te genieten van een volgende prijs.’ Als hij even later de Burgerzaal weer betreedt, is de aanvoerder licht aangedaan. ‘Dit gaf me echt kippenvel, het deed me heel veel.’
Maar die woorden spreekt hij pas uit na enkele vreugdetaferelen op het balkon mee te maken. De selectie staat te springen, evenals zoveel supporters die van onder het balkon intens genieten. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan de huldiging. De afsluitende woorden van Peter Houtman worden daarom met een licht fluitconcert begeleid.
Niet veel later zijn de drie bussen weer op de terugweg naar De Kuip. De Coolsingel stroomt leeg en binnen enkele uren zal alles weer als vanouds zijn. En dat geeft ook niet, de intensiteit van het moment zal weer voor lange tijd op het netvlies staan gebrand bij al die duizenden. Zoals dat bij elke huldiging op de Coolsingel het geval is.