AFSCHEID VAN GEVOELSMENS GERARD MEIJER (DEEL III)
De populairste verzorger ter wereld doet aan het eind van dit seizoen een stapje terug. Gerard Meijer (73) heeft er dan vijftig dienstjaren opzitten. Met enkel nog de play-offs voor de boeg, staat hij deze week in een monoloog in vijf delen stil bij onder meer een moeizaam laatste seizoen en een toekomst binnen de club. Deel III: ‘Ik ben geen echte prater.’
‘Ik ben geen echte prater. Als er gesproken moet worden, laat ik het liever aan een ander over. Maar als ik in de kleedkamer zie dat de zaak achteruit loopt en het een rommeltje wordt, gebeurt er wat met me.
Het is voetballers eigen dat ze rommelig en nonchalant zijn. Die mensen zijn van kinds af aan beschermd opgegroeid, ze hebben altijd aan de betere kant van de maatschappij gestaan. Ze hebben daardoor soms een heel andere vorm van discipline. Daar haak ik dan op in als we met zijn allen bij elkaar zitten. Dan zeg ik: “Trainer, mag ik even wat zeggen?” Dan gooi ik mijn hart open.
Het wil dan nog wel eens voorkomen dat er een grof woord bij zit. Ook dat wordt geaccepteerd, want spelers weten dat ik het meen en dat het de waarheid is naar hen toe. Ik weet ook tot hoe ver ik kan gaan, dat is iets wat je door de jaren heen leert. Dat heeft met leeftijd, ervaring en routine te maken. Zo zijn er ook bepaalde momenten dat je niets zegt als er iets gebeurt.
![]()
Het kan zijn dat spelers onderling ongenoegen hebben, dat is menselijk. Dan zijn er momenten dat ik denk: daar moet ik afblijven, daar bemoei ik me niet mee. Meestal loopt dat goed af en blijft het bij een beetje bekvechten. Dat gebeurt overal, ook bij ons.
Op dezelfde manier benader ik de supporters. Dit seizoen hebben we problemen gehad met hen, toen we in Heerenveen niet weg konden met de bus. Toen kwam Kevin Hofland naar me toe en zei: “Ome Gerard, kunt u niet eens met de supporters gaan praten? De enige waar ze geloof in hebben, bent u.” Ik ben er toen naartoe gegaan, tussen de politiehonden en suppoosten door. Ik ben er tussenin gaan staan en toen lúísterden de supporters naar me. Eén van hen was nog een beetje vervelend, maar die werd gelijk door de anderen beetgepakt.’
Het volledige verhaal met Gerard Meijer verscheen eerder in Feyenoord Magazine. Donderdag deel IV van de monoloog van de verzorger.
Het is voetballers eigen dat ze rommelig en nonchalant zijn. Die mensen zijn van kinds af aan beschermd opgegroeid, ze hebben altijd aan de betere kant van de maatschappij gestaan. Ze hebben daardoor soms een heel andere vorm van discipline. Daar haak ik dan op in als we met zijn allen bij elkaar zitten. Dan zeg ik: “Trainer, mag ik even wat zeggen?” Dan gooi ik mijn hart open.
Het wil dan nog wel eens voorkomen dat er een grof woord bij zit. Ook dat wordt geaccepteerd, want spelers weten dat ik het meen en dat het de waarheid is naar hen toe. Ik weet ook tot hoe ver ik kan gaan, dat is iets wat je door de jaren heen leert. Dat heeft met leeftijd, ervaring en routine te maken. Zo zijn er ook bepaalde momenten dat je niets zegt als er iets gebeurt.
Het kan zijn dat spelers onderling ongenoegen hebben, dat is menselijk. Dan zijn er momenten dat ik denk: daar moet ik afblijven, daar bemoei ik me niet mee. Meestal loopt dat goed af en blijft het bij een beetje bekvechten. Dat gebeurt overal, ook bij ons.
Op dezelfde manier benader ik de supporters. Dit seizoen hebben we problemen gehad met hen, toen we in Heerenveen niet weg konden met de bus. Toen kwam Kevin Hofland naar me toe en zei: “Ome Gerard, kunt u niet eens met de supporters gaan praten? De enige waar ze geloof in hebben, bent u.” Ik ben er toen naartoe gegaan, tussen de politiehonden en suppoosten door. Ik ben er tussenin gaan staan en toen lúísterden de supporters naar me. Eén van hen was nog een beetje vervelend, maar die werd gelijk door de anderen beetgepakt.’
Het volledige verhaal met Gerard Meijer verscheen eerder in Feyenoord Magazine. Donderdag deel IV van de monoloog van de verzorger.