In memoriam: Carlo de Leeuw (59)

Hoezeer de spelers van Feyenoord gesteld waren op de op 59-jarige leeftijd overleden Carlo de Leeuw, werd recent nog door Nicolai Jørgensen verwoord in een interview in Voetbal International. ‘Hij was degene die elke ochtend een glimlach op je gezicht wist te krijgen, ook al had je die dag effe geen zin,’ zei de spits toen de ziekte van de materiaalman ter sprake kwam. ‘Door Carlo was het gewoon leuk, speciale gozer.’

Voor Carlo zelf was de band met de spelers en de staf, de humor onderling, misschien wel de belangrijkste reden waarom hij zich als een vis in het water voelde in zijn functie als materiaalman. ‘Als er wordt gewonnen, is iedereen uitgelaten, wordt er gelachen,’ vertelde Carlo daar ooit over. ‘Die sfeer trekt mij heel erg aan. Soms kom ik thuis en heb ik vreselijk gelachen, maar van de helft van de keren weet ik al niet meer waarom. Dat is voetbalhumor. Het zijn dingen die je nooit op een kantoor zou doen, dat kan gewoon niet. Als voetballer hield ik er al van en als er nu iets te doen is, ben ik er meestal nog wel bij.’

Carlo, geboren op 12 december 1960 in Rotterdam IJsselmonde, groeide op met Feyenoord. Op achtjarige leeftijd kwam hij terecht in E2. In zijn eerste wedstrijd scoorde hij direct drie keer, waarna hij een week later al mocht aansluiten bij E1.

Onder trainer Leo Beenhakker werd Carlo in 1977 kampioen van Nederland met Feyenoord A1, als ploeggenoot van onder anderen Joop Hiele en Sjaak Troost. In seizoen 1978-1979 maakte hij op zeventienjarige leeftijd de overstap naar Feyenoord 1. In de kleedkamer kreeg hij een plek naast Willem van Hanegem, zijn grote idool.

Het was in die periode dat Carlo al werd getipt als de nieuwe linksbuiten van het Nederlands elftal. ‘Dat was misschien wel in mijn nadeel,’ vertelde hij daar vele jaren later over. ‘Ik dacht altijd: het komt wel. Totdat je opeens 24 bent en het nog niet is gekomen. Pas toen ik een paar jaar later vader werd, begon ik serieus te worden en ging ik beseffen dat er meer bij het voetbal komt kijken. Toen was het eigenlijk al te laat.’

Carlo speelde uiteindelijk in vier seizoenen tijd 45 wedstrijden in Feyenoord 1, waarin hij acht doelpunten maakte. Het absolute hoogtepunt in die periode was de bekerfinale van 1980 tegen Ajax, waarin de linksbuiten een hoofdrol vertolkte. Nadat Frank Arnesen, de huidige technisch directeur van Feyenoord, de Amsterdammers op voorsprong had gezet, versierde Carlo een strafschop die door Petur Petursson werd benut. In de tweede helft zette Carlo zijn ploeg uit een voorzet van Ivan Nielsen op voorsprong, waarna Petursson de eindstand op 3-1 bepaalde.

Terugblikkend op die wedstrijd, gespeeld voor 65.000 supporters in De Kuip, zei Carlo jaren later: ‘Tijdens de finale was ik negentien jaar. Het was hoe dan ook de belangrijkste wedstrijd die ik ooit gespeeld heb. Ik ben een jongen van Rotterdam. Voor mijn gevoel maakte dat de euforie in het stadion nog groter.’

In 1982 vertrok Carlo naar Excelsior, waarna hij nog uitkwam voor SC Cambuur, FC Eindhoven en FC Volendam. Nadat hij in 1993 was gestopt als profvoetballer, moest hij ook zelf concluderen dat hij niet alles uit zijn carrière had gehaald. ‘Dat heeft voor het grootste deel aan mezelf gelegen. Maar als ik mijn carrière over zou mogen doen, deed ik precies hetzelfde als ik het nu heb gedaan. Ik ben geboren met een enorm talent en heb nooit echte tegenslagen gekend. Het ging allemaal zo makkelijk, misschien wel té makkelijk. Als het tegen zat, had ik niet het karakter om me daar overheen te zetten. Als ik stuk zat, kon ik niet even wat extra geven. Het was bij mij altijd een acht of een vier.’

Het einde van zijn carrière als prof bleek geen definitief afscheid van de voetballerij. Carlo keerde in 2000 terug bij Feyenoord als materiaalman van het eerste elftal. In die rol, die hij tot begin dit seizoen vervulde, was hij al snel niet meer weg te denken uit De Kuip.

Op initiatief van de spelersgroep van het Nederlands elftal kwam Carlo in 2006 ook bij Oranje terecht. Als materiaalman maakte hij de WK’s van 2006, 2010 en 2014 en de EK’s van 2008 en 2012 mee. ‘Voor mij als materiaalman was dat het hoogst haalbare,’ aldus Carlo.

Carlo de Leeuw was tot en met vorig seizoen materiaalman bij Feyenoord. Bij aanvang van het huidige voetbalseizoen werd kanker geconstateerd bij hem, waardoor hij een zware operatie moest ondergaan. Het was het begin van een strijd die uiteindelijk niet te winnen was voor hem.

Willem van Hanegem, jeugdidool van Carlo de Leeuw, stond recent in zijn column in het AD stil bij zijn voormalige ploeggenoot, voor wie ook hij veel waardering had: ‘Een echte Feyenoorder, al zijn hele leven bij de club. Carlo staat nooit vooraan, was een leuke voetballer, maar vooral een fijne bescheiden gozer.’

In de fotogalerij beelden van Carlo de Leeuw door de jaren heen (klik op een foto om alle beelden te kunnen bekijken).