Bellen met: Dean Gorré

Wat is het eerste herinnering die bovenkomt als je terugdenkt aan de kampioenswedstrijd van ’93?
Gorré: ‘Ik herinner me vooral het vertrouwen waarmee we toeleefden naar die wedstrijd. We hadden min of meer al het gevoel dat we al kampioen waren voordat we naar Groningen gingen. We waren ervan overtuigd dat we de drie punten zouden binnenhalen, niets kon ons tegenhouden. Dat kwam voor een groot deel door de wedstrijden die aan die kampioenswedstrijd vooraf waren gegaan, zoals uit tegen MVV. Die wedstrijden waren we goed doorgekomen, waardoor we voor het laatste duel alles in eigen hand hadden.’

Uiteindelijk wonnen jullie ook daadwerkelijk overtuigend met 0-5.
‘Ja, ik denk dat we achteraf gezien zelfs iets meer tegenstand hadden verwacht. Maar we waren gewoon niet meer te stoppen.’

Na de titel gingen jullie met het vliegtuig terug naar Rotterdam, voor de huldiging op de Coolsingel.
‘Dat was natuurlijk geweldig, maar ook een beetje angstaanjagend. We kwamen tijdens de vlucht namelijk in een luchtzak terecht, waardoor het vliegtuig echt in een vrije val kwam. De turbulentie was zo heftig, dat de stewardessen door het gangpad rolden. Wij waren tot die tijd de hele tijd aan het zingen met elkaar, maar op dat moment werd het even muisstil en zat iedereen te billenknijpen. De schrik zat er even goed in, maar toen het vliegtuig weer terug op koers was, kwam de feeststemming ook snel terug. Zeker toen we daarna al die mensen zagen op Zestienhoven en vervolgens doorreden naar de Coolsingel waren we dat natuurlijk allemaal snel vergeten.’

Voor jou was de titel een gedroomd slot van je eerste jaar in De Kuip.
‘Zeker, het was een geweldig jaar. Ik was 21 toen ik tekende, was gehaald van SVV/Dordrecht’90 en had de voor mij gedroomde sprong naar een topclub gemaakt. In mijn eerste jaar heb ik direct veel gespeeld en ook een belangrijke rol gehad in bepaalde wedstrijden, zoals met mijn doelpunt in de laatste minuut tegen PSV. De aanpassing bij Feyenoord ging vrij vlot, ook dankzij de goede teamgeest in de ploeg. Eigenlijk waren we het hele jaar alleen maar omhoog aan het kijken.’

De landstitel was voor jou de eerste prijs in je carrière. Is die daardoor achteraf extra bijzonder voor je?
‘Ik heb later in mijn carrière ook mooie prijzen gewonnen, waaronder ook nog de KNVB Beker met Feyenoord, maar die eerste titel was echt een jongensdroom, het hoogst haalbare. Extra bijzonder was dat niemand dat seizoen had verwacht dat wij kampioen zouden worden, ook wij als spelers hielden er niet echt rekening mee. We leefden van wedstrijd tot wedstrijd, werden beter en beter en sleepten veel wedstrijden met één doelpunt verschil uit het vuur. Het was geweldig om mee te maken.’

Hoe is het nu met je?
‘Ik zit nu thuis in Engeland, in lockdown. De familie en ik zijn gelukkig gezond, maar het is wel heel jammer dat het voetbal uitgerekend nu stilligt. Met de Surinaamse ploeg hadden we namelijk echt een fors stijgende lijn te pakken en ons voor het eerst in de geschiedenis geplaatst voor de Gold Cup, een toernooi vergelijkbaar met het EK. We moeten ons voorbereiden door wedstrijden te spelen, maar het coronavirus gooit roet in het eten, terwijl we juist bezig zijn om een nieuw team samen te stellen.’

Door de invoering van een zogenoemd sportpaspoort door de Surinaamse regering zou je voor het eerst de beschikking krijgen over diverse spelers uit Europese competities, onder wie oud-Feyenoorders Miquel Nelom, Kelvin Leerdam en Diego Biseswar.
‘Klopt, in maart zouden we voor het eerst een wedstrijd spelen met die jongens erbij, maar dat kon helaas niet doorgaan. Dat was een historische wedstrijd geweest, omdat ik al heel mijn carrière de droom heb om dit soort jongens erbij te krijgen. De droom zou gaan uitkomen, alleen kon dat helaas niet op dit moment.’

Hoe ziet de toekomst er wat dat betreft uit?
‘Het is nog onduidelijk wanneer we nu weer bij elkaar gaan komen of een wedstrijd gaan spelen. Ik hoop dat er in juli weer mogelijkheden zijn om te trainen in Suriname. In principe zou in september de WK-kwalificatie moeten beginnen, maar ook dat is onzeker. Ik ben zelf nu in onderhandeling over verlenging van mijn contract tot en met het WK van 2022 in Qatar. Dat toernooi is voor ons het ultieme doel. We weten dat we geen heel grote kans hebben, maar we gaan alles op alles zetten om het te halen.’