Bellen met: Brad Jones

Je speelt sinds twee jaar voor Al Nassr in Saudi-Arabië. Hoe is daar nu?
Jones: ‘Het gaat goed, al ben ik nog herstellende van een operatie aan mijn vinger die ik achter de rug heb. Het is in die zin een voordeeltje in deze moeilijke periode dat ik de tijd heb om weer helemaal fit te worden. We mogen tot augustus nog niet op de club trainen. Het idee is dat vanaf september de competitie alsnog uitgespeeld gaat worden, maar niets is zeker op dit moment. Ik probeer in elk geval fit te blijven. Ik heb wat fitnessapparatuur van de club mee naar huis genomen, dus ik heb in elk geval iets te doen. De full lockdown die gold in Saudi-Arabië is inmiddels iets verlicht, maar vanwege de ramadan zijn bijvoorbeeld alle restaurants gesloten. We hebben dus weliswaar iets meer vrijheid dan voorheen, maar we kunnen alsnog eigenlijk nergens naartoe.’

Ben je wel van plan in Riyadh te blijven?
‘Ja, vooral omdat het niet makkelijk is om met drie kinderen te reizen. Als we nu terug naar Australië zouden gaan, zouden we eerst twee weken in een hotelkamer in quarantaine moeten. Dat is met drie kinderen eigenlijk niet te doen. We blijven dus in Riyadh, waar het gelukkig prachtig weer is. Bovendien is de situatie met het virus hier redelijk onder controle.’

We bellen je met een bijzondere aanleiding: het is vandaag precies drie jaar geleden dat Feyenoord de kampioenswedstrijd tegen Heracles Almelo speelde. Wat is het eerste wat bij jou bovenkomt als je terugdenkt aan die wedstrijd?
‘Dan denk ik direct aan het doelpunt van Dirk Kuyt in de eerste minuut. Het was ongelooflijk wat er toen in het stadion gebeurde, ik krijg nog kippenvel als ik daaraan terugdenk. Het was echt een droom hoe dat seizoen voor ons eindigde. Na de kampioenswedstrijd zei ik ook tegen Dirk dat als hij op dat moment zou stoppen met voetbal, het eigenlijk een soort film-einde zou zijn, bijna te mooi om te geloven.’

Hoe beleefde jij de aanloop naar die kampioenswedstrijd?
‘Ondanks de nederlaag tegen Excelsior twee weken eerder was er eigenlijk geen enkele twijfel bij mij of we de wedstrijd tegen Heracles zouden winnen. Op de dag van de wedstrijd droeg de sfeer in het stadion ook alleen maar bij aan dat gevoel. Ik proefde het vertrouwen in de hele groep. Wat voor mij hielp was de eerdere ervaring met Liverpool in 2014, toen we op koers lagen voor de titel en drie wedstrijden voor het eind van de competitie tegen Chelsea speelden. Ik zat toen weliswaar op de bank, maar was wel onderdeel van de situatie. We verloren die wedstrijd door de bekende uitglijder van Steven Gerrard. Een week later speelden we gelijk tegen Crystal Palace en was het kampioenschap verkeken. Ik heb veel geleerd van die tijd, met name dat je als voetballer qua mentaliteit altijd in balans moet zijn, niet té gespannen moet raken. Dat was destijds het probleem bij Liverpool, de emoties gingen een te grote rol spelen. Voor de kampioenswedstrijd met Feyenoord heb ik daarom heel erg geprobeerd om bij mezelf de rust te bewaren.’

Zag je dat ook als jouw rol als routinier, richting de jonge spelers?
‘Ja, zowel bewust als onderbewust ben je op die manier natuurlijk ook een rustpunt voor andere spelers. Tegelijkertijd moeten spelers ook niet té relaxed worden. Ik denk dat het belangrijk was dat de jongere jongens aan iemand als Dirk Kuyt zagen dat hij gewoon z’n ding bleef doen ongeacht dat de kampioenswedstrijd voor de deur stond. Daarmee gaf hij een belangrijk signaal af. Ik denk dat we Dirk ook wel gemist hebben tegen Excelsior, toen hij op de bank begon. Met zijn ervaring had hij daar zeer belangrijk kunnen zijn. Dirk is a machine, die verzaakt nooit.’

Denk je nu nog vaak terug aan dat kampioenschap?
‘Zeker, ik heb al vaker gezegd dat Feyenoord de meest plezierige periode van mijn carrière was. Ik voelde me gelukkig bij de club, mijn familie had het naar de zin in Rotterdam en de prijzen die volgden waren de icing on the cake. Dat kampioensjaar is achteraf ook alleen maar specialer geworden. We stonden vanaf de allereerste wedstrijd bovenaan in de competitie en hebben die plek niet meer uit handen gegeven.’

Heb je nog veel contact met ploeggenoten van destijds?
‘Ja, ik heb toevallig deze week nog even aan de telefoon gehangen met Justin Bijlow. Ook heb ik nog contact met Khalid Benlahsen, Roy Makaay en Sam Larsson. Door de successen die we hebben beleefd, ontwikkel je snel een sterke band met elkaar. Justin zie ik als een soort kleine broer. Ik kon bij Feyenoord al goed met hem opschieten, al was het logisch dat hij toen het liefst zelf wilde spelen. Ik merkte al snel dat Justin de juiste mentaliteit heeft, veel wil leren en hard werkt om zijn doelen te bereiken. Die instelling moet je hebben als jonge speler. Ik vind het geweldig om te zien hoe hij zich ontwikkelt.’

Hoe ziet jouw toekomst eruit?
‘Mijn contract bij Al Nassr loopt tot en met eind juni. Ik was in gesprek met de club over een nieuw contract, maar door alle onzekerheid zijn die gesprekken even gestaakt. Ik wacht dus op meer duidelijkheid.’

Je wilt nog wel blijven voetballen?
‘Zeker. Ik ben 38 jaar, maar nog steeds fit en geniet van het voetbal. Ik denk dat het realistisch is dat ik tot mijn veertigste doorga en misschien nog wel langer. Een vriend van mij heeft tot z’n 44^ste gekeept. Als ik fit blijf, is dat misschien ook een optie voor mij. Ik zou in principe graag in Saudi-Arabië doorgaan, maar een nieuw avontuur zou ook niet verkeerd zijn.’

Is Nederland nog een optie?
‘Wie weet, ik heb mijn huis in Nederland nog altijd aangehouden. Ik zou een nieuw avontuur in Nederland altijd overwegen, omdat ik het daar zo naar mijn zin heb gehad.’