TOMASSON REDT FEYENOORD
Mooi was het niet wat Feyenoord tegen Fortuna Sittard liet zien. Hadden de Rotterdammers het publiek een paar dagen eerder, tegen Roda JC, nog op vijf doelpunten getrakteerd, tegen de hekkensluiter uit Sittard wist de ploeg van Van Marwijk maar nauwelijks voor gevaar te zorgen. Feyenoord dankte het uiteindelijk aan een intikkertje van de attente Tomasson dat het geen onnodige schade opliep in de jacht op de titel.
Bert van Marwijk had in aanloop naar het treffen tegen Fortuna Sittard nog vol lof over het Feyenoord legioen gesproken. ‘Het feit dat ons publiek niet gelijk begint te morren als het even minder loopt, is zowel voor mij als voor de spelers een groot pluspunt. Het geeft vertrouwen. Ik denk dat de Feyenoord fans daarin ook redelijk uniek zijn’. En dat had Van Marwijk nou niet moeten zeggen. Feyenoord en Fortuna Sittard hadden er namelijk pas vijfenveertig minuten opzitten, toen Van Marwijk en zijn spelers al werden getrakteerd op een fluitconcert. Zowel coach als spelers ondergingen de kritiek van de fans gelaten, want Feyenoord had in de eerste helft ook alle aanleiding gegeven voor gemor op de tribunes.
De eerste vijfenveertig minuten van het treffen tussen de kampioenskandidaat en de hekkensluiter in de eredivisie hadden voor Feyenoord immers welgeteld twee kansen opgeleverd. Jon Dahl Tomasson, de man die er tot nu toe een gewoonte van leek te hebben gemaakt om de wedstrijd in een vroeg stadium open te breken, was ook dit keer de eerste die gevaarlijk kon zijn. De Deen, wiens naam nu weer in verband wordt gebracht met FC Barcelona, had ditmaal een kwartier nodig om de eerste doelpoging te wagen. Tomasson zag na een krap kwartier spelen Fortuna-doelman Hesp iets te ver voor z’n doel staan en probeerde het met een lob. Even leek hij het doelpunt van de week te gaan scoren, maar de vingertoppen van Hesp voorkwamen dat uiteindelijk net.
De ingeving van Tomasson bleek al snel een van de weinige lichtpuntjes te zijn in een wedstrijd die zich voornamelijk op het middenveld afspeelde. Feyenoord had weliswaar het merendeel van de tijd balbezit, maar gevaar leverde dat nauwelijks op. Waren de Rotterdammers een paar dagen eerder tegen Roda JC nog regelmatig gevaarlijk geweest door Brett Emerton als opkomende rechtsback optimaal te benutten, ditmaal werden de zijkanten maar zelden gebruikt.
Feyenoord-Fortuna werd zo al snel een uiterst saaie vertoning. De Limburgers, die de van Feyenoord gehuurde René van Dieren al binnen een paar minuten wegens een blessure moesten vervangen, pakten dit seizoen tot nu toe één punt in een uitwedstrijd (gelijk tegen Twente). Feyenoord was het dus aan z’n stand verplicht om snel afstand te nemen van de degradatiekandidaat om zo de krachten zo veel mogelijk te sparen voor het echte werk, maar daar slaagde het maar niet in. Sterker nog, de eerste helft was al bijna voorbij, toen Feyenoord pas de tweede behoorlijke kans van de wedstrijd kreeg. Ditmaal was het Ebi Smolarek, die nieuwbakken international die van coach Bert van Marwijk de voorkeur had gekregen boven Johan Elmander en als buitenspeler aan de linkerkant mocht beginnen, de eerste die voor gevaar kon zorgen. Smolarek probeerde het vijf minuten voor rust met een afstandsschot. Zijn poging ging via de lat over.
Ook in de tweede helft, toen Loovens inmiddels had plaatsgemaakt voor Elmander en Van Wonderen een verdedigingsduo ging vormen met Paauwe, was de hardwerkende Smolarek de eerste die voor opschudding kon zorgen in het Limburgse strafschopgebied. Weer probeerde de Pool het van afstand en weer had hij pech. Ditmaal stond niet de lat maar doelman Hesp in de weg.
Even leek het schot van Smolarek de aanzet te zijn tot een Rotterdams offensief, maar het voorbeeld van de Pool werd te sporadisch gevolg om de Limburgers angst aan te jagen. Van Hooijdonk schoot dan nog wel een vrije trap in vliegende vaart langs de muur, maar ook die inzet werd door Hesp – zij het met het nodige kunst- en vliegwerk – gekeerd. Daarna werd het weer betrekkelijk stil in het zestienmetergebied van de gasten, al was Smolarek nog even gevaarlijk met een kopbal.
Het was dan ook niet toevallig dat Feyenoord uiteindelijk een dood spelmoment nodig had om dan toch de ban te breken. Elmander mocht een hoekschop nemen, Bosvelt kopte in en Tomasson stond vervolgens op de juiste plaats om de bal in het doel te tikken: 1-0. De Deen gaf z’n ploeg zo wat adem en nam en passant weer wat wind uit de zeilen van de zogenaamde ‘kenners’ die Shinji Ono liever op de positie achter Van Hooijdonk zien spelen. Zolang Tomasson die belangrijke openingstreffers voor Feyenoord blijft scoren komt er maar één speler in aanmerking voor de positie achter de spits en dat is Tomasson zelf.
Diezelfde Tomasson had Feyenoord enige minuten later meer rust kunnen geven als hij de beste kans van de tweede helft had verzilverd. De Deen kwam echter een paar centimeter te kort en zadelde het publiek zo op met een strijd die zich zonder verdere noemenswaardige hoogtepunten naar het einde sleepte.
(KLIK HIERONDER VOOR STATISTIEKEN)