TOMASSON WEER GOUD WAARD
In een wedstrijd zonder veel noemenswaardige hoogtepunten heeft Feyenoord een belangrijke zege geboekt. In het Oosterpark, waar Feyenoord het in het verleden vaak nog zo moeilijk had, won de ploeg van trainer Bert van Marwijk met 0-1. Het dankte die zege aan een ingeving van Jon Dahl Tomasson, die met zijn treffer in de eerste helft weer eens goud waard was voor de ploeg. Helaas zal Feyenoord de Deen tegen Vitesse moeten missen wegens een schorsing.
In vergelijking met zijn collega Lodeweges, die een half elftal in de ziekenboeg had, vielen de personele problemen van Bert van Marwijk in aanloop naar het duel tegen FC Groningen nog mee. Toch moest Feyenoords coach flink piekeren, toen in de week vóór de wedstrijd tegen de noordelingen bleek dat Glenn Loovens te geblesseerd zou zijn om de reis naar het Oosterpark mee te maken. En aangezien ook Sprockel (rug) en De Haan (lies) verstek moesten laten gaan, diende Van Marwijk met een nieuwe oplossing op de proppen te komen. Die kwam er uiteindelijk in de persoon van Chris Gyan. De Ghanees, die al eerder zowel rechts- als linksback speelde, werd nu geacht een centraal verdedigingsduo te vormen met Paauwe. ‘Ik wil mijn elftal ook bij blessures zo veel mogelijk in tact laten’, lichtte Bert van Marwijk zijn keuze toe. ‘Dat komt de rust in het elftal ten goede. Bovendien heeft Chris bewezen dat hij op die positie uit de voeten kan. Het is tenslotte niet de eerste keer dat hij centraal in de defensie speelt. In de uitwedstrijd tegen Bayern München bijvoorbeeld, heeft hij dat al eens uitstekend gedaan’, zei Van Marwijk, die verder koos voor Ebi Smolarek aan de linker- en Shinji Ono aan de rechterkant.
Diezelfde Ono was na een dikke tien minuten de aanstichter van Feyenoords eerste grote kans. Nadat Groningen-verdediger Florèn even daarvoor aan de andere kant van het veld een waarschuwingsschot had losgelaten, liet de Japanse Feyenoorder vanaf rechts een voorzet los. Die bal werd vervolgens door alles en iedereen gemist, voordat Tomasson er bij de tweede paal met een uiterste krachtsinspanning een voet tegen kon zetten. Zijn inzet trof echter geen doel.
Een paar minuten later stond Ono weer aan de basis van een Rotterdamse kans. Bosvelt leek uiteindelijk te kunnen profiteren van de aanval die door de Japanner was opgezet, maar de Feyenoord-aanval wist de kans niet goed uit te spelen. Dat was jammer, want zo veel uitgespeelde kansen kreeg Feyenoord niet. Bovendien moest het constant alert zijn in eigen strafschopgebied, omdat het duo Boussabon/Robben constant loerde op een kans.
Echt gevaarlijk werd de thuisploeg echter pas na een half uur, toen het de eerste corner van de wedstrijd moest nemen. Krstev kwam toen goed inlopen en kopte vrijwel ongehinderd op het doel van Zoetebier. Feyenoord had het toen aan de reflex van z’n doelman te danken, dat die inzet onschadelijk werd gemaakt.
De Rotterdammers waren ondertussen wel wat beter in de wedstrijd gekomen. Nadat de ploeg van Van Marwijk in eerste instantie nog wat moeite had gehad met de vele positiewisselingen die regelmatig binnen de Groningse aanval werden toegepast, kreeg Feyenoord iets meer grip op de partij. Toch kwam het maar zelden tot uitgespeelde kansen. Aan de linkerkant had Smolarek het zwaar tegenover z’n oud-ploeggenoot Mohammed Allach, waardoor vanaf die kant al snel voor de lange bal werd gekozen.
Op rechts behaalden Ono en met name Emerton wat meer succes in aanvallend opzicht. En toch kwam de Rotterdamse openingsgoal uiteindelijk nogal onverwacht. Op een psychologisch zeer sterk moment – één minuut voor rust – toonde Jon Dahl Tomasson andermaal z’n klasse. Een hoge voorzet van de linkerkant leek in eerste instantie onbruikbaar voor de Deen, die immers door Florèn werd gedekt. Maar Tomasson zou Tomasson niet zijn om uitgerekend deze moeilijke kans te verzilveren. Hij controleerde de bal ondanks de tegenstander in z’n rug, schoot uit de draai met links en zag z’n inzet in de bovenhoek verdwijnen: 0-1.
De hoop was natuurlijk dat die goal de wedstrijd – die tot dan toe in een laag tempo en zonder al te veel hoogstandjes werd gespeeld – zou openbreken. Daar kwam het in de tweede helft echter geen moment van. Feyenoord had weinig moeite met de schaarse aanvallende acties van Groningen, maar kwam zelf ook nauwelijks meer in de buurt van het doel van Roy Beukenkamp. Tomasson was een keer dichtbij met een volley en ook een combinatie tussen Bosvelt en Van Hooijdonk leek in eerste instantie iets te kunnen opleveren, maar daar bleef het dan ook bij. Sterker nog, Groningen was in de slotfase zelfs nog twee keer dichtbij een doelpunt toen eerst Robben en toen Van Gessel gevaarlijk konden zijn. Toch moest de beste kans voor de thuisclub toen nog komen. Dat was in de laatste minuut, toen de Groningers een vrije trap mochten nemen. Feyenoord had toen alle geluk van de wereld, toen een vrije trap van Hans Visser op de paal belandde.
Feyenoord zou zichzelf een goede dienst hebben bewezen wanneer het vroeg in de tweede helft, de fase waarin de ploeg even een korte opleving kende, verder afstand had genomen. Dat was, met het zware competitieprogramma in combinatie met de naderende UEFA Cup-ontmoetingen met Rangers, geen overbodige luxe geweest. Feyenoord verzuimde echter die mogelijkheid te benutten en moest zodoende tot aan het laatste fluitsignaal met z’n krachten blijven smijten in een wedstrijd die in de geschiedenisboeken niet bepaald met een gouden randje zal worden bijgeschreven.
(KLIK VOOR STATISTIEKEN HIERONDER)