FEYENOORD SPEELT GELIJK IN ARENA

Na Feyenoords openingswedstrijd tegen Glasgow Rangers was Pierre van Hooijdonk de eerste om te waarschuwen voor al te veel optimisme. Goed, de ploeg van Bert van Marwijk had in de heksenketel van Ibrox goed gepresteerd, maar het zou volgens de routinier onverstandig zijn om al te veel conclusies aan de 1-1 in Schotland te verbinden. ‘Rangers is een ploeg die zelf initiatief neemt. Daardoor krijgen wij automatisch meer ruimte om te voetballen. Ruimte die ons in de competitie maar nauwelijks wordt gegund’. Drie dagen later, toen Feyenoord ploeterend ten onder ging tegen FC Twente, bleek de voorspelling van Van Hooijdonk al te zijn uitgekomen. Tegen de ploeg van trainer Van ’t Schip was Feyenoord geen schim meer van het elftal dat tegen de Rangers nog zo veel indruk had gemaakt. De tegenvaller tegen Twente vormde de inleiding voor een week waarin Feyenoord in het algemeen en Bert van Marwijk in het bijzonder met de dag meer onder druk kwam te staan. In wat al snel ‘de week van de waarheid’ werd genoemd, wist de coach dat er maar één remedie was tegen nog meer onrust: winnen. Het liefst zowel van Rangers, als van Ajax. Feyenoord arriveerde in de ArenA met het prettige gevoel dat de helft van de missie in elk geval was geslaagd. De 3-2 zege op Rangers en de sensationele wijze waarop die overwinning tot stand was gekomen, had niet alleen flink wat stoom van de ketel gehaald, maar de ploeg ook een dosis zelfvertrouwen terug gegeven. ‘We hebben uit de eerste wedstrijd tegen de Rangers en het daaropvolgende verlies tegen Twente geleerd dat Europese wedstrijden geen garantie geven voor het verloop van competitie-wedstrijden’, toonde Patrick Paauwe zich aan de vooravond van de Klassieker nog voorzichtig. ‘Maar’, ging de middenvelder verder, ‘het valt niet te ontkennen dat de ploeg een opkikker heeft gekregen van de overwinning op die Schotten’. Paauwe had die woorden nog niet uitgesproken, of zijn deelname aan de wedstrijd was plotseling twijfelachtig. De middenvelder had in de confrontatie met de Rangers een enkelblessure opgelopen die in eerste instantie niet al te ernstig leek. Tot Paauwe een dag voor de wedstrijd plotseling wakker werd met een enkel die twee keer zo dik was al normaal. Bert van Marwijk bleef vervolgens tot kort voor de wedstrijd in onzekerheid over het meespelen van Paauwe. Pas op het laatste moment werd besloten om de international toch als basisspeler aan de klus te laten beginnen. Voor het eerst sinds tijden had Van Marwijk bij het bepalen van zijn elftal plotseling weer een luxe-probleem. Door de terugkeer van Tomasson, die in de return tegen de Rangers nog geschorst was geweest, en het goede spel van Van Persie, werd de coach gedwongen om een van zijn vaste krachten weer naar de bank te verwijzen. Dat kruis was uiteindelijk voor Glenn Loovens. Hij moest toekijken hoe Feyenoord aan de wedstrijd begon met een centraal verdedigingsduo dat bestond uit Paauwe en Van Wonderen. Ono nam de plaats van Van Wonderen over op het middenveld, waardoor Van Persie weer vanaf de linkerflank mocht starten. Feyenoord dankte zijn goede prestaties tegen de Rangers voor een aanzienlijk deel aan de felheid waarmee het de openingsfase van de wedstrijd had gespeeld. Daarom was het onbegrijpelijk om te zien hoe Feyenoord in de ArenA aan de wedstrijd begon. In plaats van direct de touwtjes in handen te nemen, zoals het tot tweemaal toe tegen de Schotten had gedaan, liet Feyenoord al snel het initiatief aan de Amsterdammers. Daarmee gaf het de regie al in het eerste kwartier uit handen en hielp het bovendien Ajax aan een psychologisch overwicht. Pierre van Hooijdonk had de rollen kunnen omdraaien toen hij in de zesde minuut vanaf een ideale positie een vrije trap mocht nemen. De routinier had een paar dagen eerder nog binnen tien minuten vanaf een vrijwel identieke positie gescoord, maar toonde in de ArenA aan ook maar een mens van vlees en bloed te zijn. Zijn schot eindigde in de Amsterdamse muur. Daarna was het Ajax dat voor het meeste gevaar kon zorgen. Machlas liet na dertien minuten een gevaarlijke voorsprong los vanaf de linkerflank, waarbij Feyenoord het aan een interceptie van Emerton had te danken dat Wamberto niet kon profiteren. De eerste serieuze Amsterdamse kans bleek de inleiding voor de twee spannendste minuten van de eerste helft. Eerst kopte Machlas uit een voorzet van Maxwell op de lat. Vervolgens kreeg Feyenoord z’n beste mogelijkheid van de eerste helft. Emerton – in aanvallend opzicht sterk, maar verdedigend twijfelachtig – gleed aan de rechterkant langs z’n tegenstander, leverde een prima voorzet af en had de handen al bijna in de lucht toen Van Hooijdonk zijn hoofd tegen de bal zette. Tot schrik van alles en iedereen in het Rotterdamse kamp, eindigde de inzet van Feyenoords spits echter op het lichaam van Fred Grim. Daarmee had Feyenoord z’n grootste kans van de eerste helft onbenut gelaten, want in de resterende minuten was alleen Emerton nog een keer dichtbij een treffer. Hij werd na 25 minuten bediend door Kalou, draaide goed om Christian Chivu heen en schoot van dichtbij op het Amsterdamse doel. De inzet van de Australiër ging maar net naast. Feyenoord zag Ajax ondertussen meer en meer grip op de wedstrijd krijgen. Eén van de oorzaken was het vele balverlies van de Rotterdammers. Ono, normaal gesproken juist sterk aan de bal, leverde bijvoorbeeld in bij Van der Meyde en mocht z’n handen dichtknijpen dat de Ajax-aanvaller niet kon profiteren. Ook Feyenoords backs Emerton en Rzasa speelden wat dat betreft verre van foutloos. Het was dan ook aan een spectaculaire reflex van doelman Edwin Zoetebier te danken, dat Feyenoord met een 0-0 stand aan de rust kon beginnen. De Volendamse doelman behoedde zijn ploeg voor een achterstand, door in de slotfase van de tweede helft een inzet van Wamberto knap te keren. Ook in de tweede helft deed Zoetebier van zich spreken. Eerst door een schot van Wamberto te stoppen. Daarna door diezelfde Wamberto de kans te geven bijna te scoren. Zoetebier verliet z’n doel te vroeg na een voorzet van Van der Meyde, kon de bal nog net met de vinger aantikken, maar gaf zo onbedoeld Wamberto de kans om op doel te koppen. Zijn inzet belandde tot opluchting van de Feyenoord-doelman op de lat. Feyenoord had tot dat moment één echte kans gehad. Dat was toen Emerton vanaf de rechterflank kon voorzetten en Tomasson bereikte. De Deen zette z’n hoofd achter de bal, maar zag z’n inzet over het doel gaan. Ook met Leonardo in de ploeg voor Kalou bleef Feyenoord de aanval zoeken maar slopen er in eerste instantie te veel communicatiestoornissen in het spel van de Rotterdammers om voor echt gevaar te kunnen zorgen. Maar Leonardo zijn geen Braziliaan zijn als zijn eerzucht hem niet tot grootste daden zou brengen. Dik tien minuten voor tijd kwam zijn moment. Een rush richting Ajax-doel werd door de kleine Zuidamerikaan met een geplaatst schot afgerond: 0-1. Het was vervolgens aandoenlijk om te zien hoe Leonardo z’n treffer vierde. De in genade aangenomen linksbuiten vloog in de armen van z’n trainer Bert van Marwijk en vierde het feest met z’n trainer. Dat was het startsein voor de meest hectische fase in de wedstrijd. Feyenoord kwam onder druk te staan, Zoetebier redde een paar keer goed, maar had geen verweer toen Machlas wel erg gemakkelijk over de benen van de Feyenoord-doelman struikelde. De strafschop die er uit voortvloeide was vervolgens een buitenkansje voor Bergdolmo: 1-1. In de hectische slotfase kreeg Zlatan nog een kans voor de Amsterdammers en zag Van Hooijdonk een vrije trap overgaan. Gescoord werd er echter niet meer. Zo bleef het in Amsterdam 1-1. (KLIK HIERONDER VOOR DE STATISTIEKEN)