Herhaling persconferentie

In een fase van de competitie waarin iedereen in Rotterdam zich realiseerde dat Feyenoord zich geen misstappen meer kan veroorloven, deed de ploeg van Van Marwijk precies was het moest doen. Het zette het zwaar gehavende AZ al in de eerste helft opzij. Dat zorgde er niet alleen voor dat de Rotterdammers nog steeds in de race voor de titel blijven meedoen, maar ook dat het zich op een uiterst prettige manier heeft kunnen voorbereiden op de ‘Europese’ topper tegen PSV. Bovendien deed het in de goedgevulde Kuip weer eens aan klantenbinding. Tomasson zette daarvoor de toon. Nadat de Deen al vroeg in de wedstrijd met een prachtige schijnbeweging z’n maatje Van Hooijdonk had vrijgezet (zijn schot ging naast), verzorgde hij in de achttiende minuut toch nog de inleiding voor Feyenoords eerste goal. De Deen schoot op de paal, zag de bal bij Kalou belanden, die op zijn beurt Van Hooijdonk wist te vinden. Het schot van de spits ging door een woud van benen, voordat het uiteindelijk achter Moens in het doel terecht kwam. Zo kwam Feyenoord, dat voor het eerst een beroep deed op Aros als linksback, op een psychologisch sterk moment op voorsprong. Het Legioen ging er dan ook eens goed voor zitten. Feyenoord stelde z’n fans vervolgens niet teleur, want de openingsgoal van Van Hooijdonk bleek slechts de inleiding van een aantal spectaculaire acties. Een hoofdrol was daarin weggelegd voor Shinji Ono. De getructe Japanner speelde samen met Bosvelt centraal op het middenveld en leek zich daar als een vis in het water te voelen. Dat bleek voor het eerst na een dik half uur spelen, toen AZ, met ex-Feyenoorder Robin Nelisse als diepste spits, al meer en meer in de verdrukking was gekomen en Feyenoord kans na kans begon te krijgen. De goal van Ono had echter niets met de zwakte van AZ of het overwicht van Feyenoord te maken, maar was voor de volle honderd procent zijn eigen verdienste. De manier waarop de Oosterling vanaf een meter of twintig een lob losliet, die tot op de centimeter nauwkeurig achter Moens paste, was het prachtige bewijs van zijn individuele klasse. Dankzij de ingeving van Ono kon Feyenoord in het resterende kwartier van de eerste helft op betrekkelijk ontspannen wijze op zoek naar meer doelpunten. Dat die uiteindelijk ook zouden komen leed toen al geen twijfel meer, want Feyenoord heeft dit seizoen nog maar weinig tegenstanders op bezoek gehad die zo veel ruimte gaven om te voetballen. Tomasson was vijf minuten voor rust de eerste Feyenoorder die daarvan kon profiteren. Maar veel spraakmakender dan het intikkertje waarmee de Deen de stand op 3-0 bracht, was de manier waarop Ono z’n ploeggenoot in stelling had gebracht. De Japanner controleerde de bal op een manier die voor het laatst in Rotterdam is waargenomen toen het Chinees Staatscircus op bezoek was. Ono legde de bal in een flits achter z’n standbeen langs klaar en gaf met z’n voorzet Tomasson een niet te missen kans. Het staaltje van Ono bleek het startsein voor een heerlijk offensief dat tot aan het rustsignaal duurde. Tomasson (over), Van Persie (naast), Van Hooijdonk (op de vuisten van Moens): allemaal kregen ze mogelijkheden om de voorsprong uit te breiden, maar geen van hen wist ook daadwerkelijk te scoren. Een groot probleem was dat niet, want Feyenoord ging in de tweede helft gewoon op dezelfde voet verder. Bosvelt had daarvoor al een aanzetje gegeven door vlak na rust vanaf de rand van het strafschopgebied op de vuisten van Moens te knallen. Die hint bleek goed begrepen door de jongste speler in de Rotterdamse ploeg. Robin van Persie, die af en toe de linkerflank verliet om in het centrum voor gevaar te zorgen, zag al na tien minuten een gaatje vallen in de AZ verdediging. Hij bediende Van Hooijdonk vervolgens met een steekpass op maat, waardoor het voor de lange spits betrekkelijk eenvoudig was om z’n negentiende competitiegoal te scoren: 4-0. De goal waarmee AZ vervolgens z’n aanhang nog even kon laten juichen, kwam dan ook nogal uit de lucht vallen. Een corner van Perez kon door Ketting worden ingekopt, al had deze wel de hulp van de paal nodig om voor de 4-1 stand te kunnen zorgen. Dit overigens tot zichtbaar ongenoegen van Van Marwijk, die zich bij het inderdaad toenemende balverlies van de Rotterdammers steeds vaker schreeuwend langs de lijn meldde. Het was dan ook niet toevallig dat de coach al relatief snel besloot te wisselen. Kalou werd het slachtoffer. Hij moest vertrekken ten faveure van Smolarek. Later mocht ook Leonardo (als invaller voor Tomasson) nog even meedoen, maar aan de stand veranderden die wisselingen niets meer. Dat gebeurde ook niet toen Aros in de slotfase nog even in de fout ging door Peres de bal in de voeten te spelen. Peres kreeg zo een vrije doortocht, omspeelde Zoetebier maar schoot vervolgens zo zacht in dat Paauwe nog van de lijn kon redden. Zo bleef het, met Elmander in de slotminuten voor Van Hooijdonk, gewoon 4-1. Al was Feyenoord nog wel dichtbij de 5-1. Eerst toen Elmander, Bosvelt en Van Persie in een scrimmage verzeild raakten waaruit wonderwel niet werd gescoord. En vervolgens toen Van Persie mocht aanleggen maar z’n vizier te hoog had staan. (KLIK HIERONDER VOOR DE STATISTIEKEN)