FEYENOORD VERLIEST STRAFSCHOPPENSERIE
Feyenoord heeft z’n eerste wedstrijd in het toernooi om de Alpen Cup verloren. In de reguliere speeltijd kwamen de Rotterdammers tegen HSV niet verder dan 0-0. In de strafschoppenserie ging Feyenoord vervolgens onderuit met 4-3, door missers van Van Wonderen, Bosvelt en Rzasa.
Door deze uitslag spelen de Rotterdammers morgen om 19.15 de troostfinale tegen het Duitse Kaiserslautern, dat eerder op de avond met 6-2 werd afgedroogd door Fenerbache. Feyenoord speelde z’n eerste serieuze oefenwedstrijd van het seizoen noodgedwongen in een fantasie opstelling. Het ontbreken van de vaste krachten Zoetebier (die wel in de dug out zat), Paauwe, Kalou, Ono, Van Persie en Van Hooijdonk, zorgde er voor dat er wel erg vroeg in de voorbereiding een beroep werd gedaan op het improvisatievermogen van coach Van Marwijk. Slechts het verschijnen van Johan Elmander in de basis moet hem wat dat betreft enige hoop voor de komende dagen hebben gegeven. De Zweed was de eerste die de overvolle ziekenboeg wist te verlaten en was na dagen van kwakkelen fit genoeg om vanaf de eerste minuut aan het treffen met de Duitsers te beginnen.
Elmander speelde tegen HSV als diepste spits. Hij vormde een voorhoede met Brian Pinas op links en Leonardo dos Santos op rechts. Nieuweling Anthony Lurling, die er in korte tijd in is geslaagd om indruk te maken op zowel coach als medespelers, vervulde de rol die past bij zijn rugnummer 10. Lurling was in Innsbruck Feyenoords schaduwspits.
Het hart van het middenveld werd gevormd door de onverslijtbare Van Wonderen en Bosvelt, terwijl achterin het duo De Haan/Gyan moest zorgen voor het slot op de deur. Doelman Carlo L’ami stond vanaf de eerste minuut onder de lat omdat niet alleen Zoetebier, maar ook diens stand-in Lodewijks is geblesseerd.
De personele problemen van een fors aantal vaste krachten, had ook een zonzijde voor Van Marwijk. Hij kreeg op deze manier immers al vroeg in het seizoen een indruk van de kracht van Feyenoords reserevespelers en nieuwelingen. Van Marwijk moet met name geïnteresseerd zijn geweest in de verrichtingen van de nieuwkomers Lurling en Pinas.
Van dat tweetal was Pinas in eerste instantie de meest in het oog springende speler. De linkspoot, die al op jonge leeftijd op avontuur ging bij Newcastle United maar later in zijn loopbaan werd teruggeworpen door een ernstige knieblessure, liet in de openingsfase even zien waartoe hij in staat is. De aanvaller is razendsnel op de eerste meters en heeft een aardige passeerbeweging in huis. In het eerste kwartier kwam Pinas er een paar keer goed door aan de linkerkant, maar even zo vaak kende hij een matig vervolg. De voorzet van de aanvaller zal moeten verbeteren, wil hij z’n snelheid en techniek ten volle kunnen benutten. Toch was hij de eerste Feyenoorder die een serieuze doelpoging kon doen. Zijn schot in de tweede minuut van de wedstrijd bleef echter onbeloond.
Feyenoords tweede serieuze schot op doel kwam in de eerste helft van die andere nieuweling, Anthony Lurling. Hij waagde na tien minuten een doelpoging die niets opleverde. Lurling kon nog geen stempel op het aanvalsspel van Feyenoord drukken, maar toonde bij vlagen wel z’n sterke punten. De schaduwspits, die door Van Marwijk na z’n eerste dagen in het roodwit al snel werd geroemd om zijn leepheid, is balvast en doelgericht. De nieuweling had alleen de pech dat Feyenoord-HSV al snel verzandde in een wedstrijd waarin in laag tempo vooral op het middenveld werd geopereerd. Feyenoord kreeg in de eerste 45 minuten dan ook nauwelijks doelkansen, op een poging van Johan Elmander in de slotfase na. Zijn schot ging echter voorlangs.
De tweede helft liet eenzelfde beeld zien. Er veranderde pas iets na een uur, toen Van Marwijk zijn eerste wissel toepaste. Pinas mocht gaan douchen, Thomas Buffel was zijn vervanger. De jonge Belg mocht op zijn favoriete stek spelen, achter de spits, waardoor Lurling het laatste kwartier vanaf de linkerflank opereerde.
Veel gevolgen voor het aantal kansen had die omzet overigens lange tijd niet. HSV deelde twee speldenprikjes uit en Emerton zag een schot tot corner worden gestompt, maar daar bleef het dan ook bij. Tot Thomas Buffel twintig minuten voor tijd een uitzondering vormde op die regel. Hij legde met een mooie schijnbeweging z’n tegenstander in de luren, stiftte de bal over de doelman, maar zag z’n inzet op het dak van het doel belanden. Het was de mooiste actie van de wedstrijd.
Van Marwijk bracht daarna nog één verandering aan in zijn elftal. Collen nam de plaats in van Gyan. Omdat de Belg rechtsback ging spelen, belandde Van Wonderen samen met De Haan in het centrum van de verdediging en verhuisde Emerton naar het middenveld. Doelpunten had dat niet tot gevolg. Een schot van Dos Santos op de vuisten van de keeper, dichter kwam Feyenoord niet bij een treffer. HSV drong, geheel naar Duitse gewoonte, in de slotminuten nog wel aan, maar Carlo L’Ami toonde zich tot tweemaal toe een waardig vervanger van Zoetebier.
Zo moesten stafschoppen de uiteindelijke beslissing brengen. Van Wonderen was de eerste die mocht trappen en zette Feyenoord gelijk op achterstand. Zijn inzet ging over. Daarmee zette hij een trend, want zijn collega van HSV deed precies hetzelfde. Het werd nog gekker, toen de volgende routinier de fout in ging. De inzet van Bosvelt werd gestopt. L’Ami hield Feyenoord vervolgens in de race, door een inzet te stoppen. Pas bij de vijfde pingel was het raak. Elmander zette Feyenoord op 1-0. Daarna werden er geen fouten meer gemaakt in de reguliere serie. Lurling en Emerton scoorden. Pas toen Rzasa de elfde strafschop moest nemen, ging het mis. Zijn inzet werd gestopt, waarna HSV geen fout meer maakte. De Duitsers wonnen de serie met 3-4 en veroordeelden Feyenoord zo tot de troostfinale tegen Kaiserslautern.