ANTHONY LURLING WEER VOL VERTROUWEN
Trainer Bert van Marwijk heeft het wekenlang gezegd: ‘Die Lurling kan fantastisch voetballen. Helaas laat hij het tot op heden alleen op de training zien.’ Maar tegen Willem II gooide de Brabander eindelijk alle schroom van zich af. Met twee doelpunten en een assist had hij een groot aandeel in de 5-1 winst op de Tilburgers. ‘Heerlijk, dit kwam op het goede moment’, zei de opgeluchte Lurling na afloop.
Het zijn geen gemakkelijke maanden geweest voor Lurling. Binnengehaald als dé grote aankoop van het seizoen, waren de verwachtingen hooggespannen. Bij het publiek en Lurling zelf. Het liep echter anders. ´In de wedstrijd tegen Excelsior werd ik al vroeg gewisseld’, zei de aanvaller. ‘Ik speelde daar ook niet goed. En op dat moment wist ik dat ik voorlopig genoegen moest nemen met invalbeurten. Ik heb sindsdien een moeilijke tijd achter de rug. Ik ging met veel minder plezier naar de trainingen. Drie weken lang heb ik getwijfeld. Kan ik het nog wel? De vervanger op mijn positie, Pardo, werd zelfs ziek, maar de trainer gaf de voorkeur aan Van Persie en Kalou. Ik moest blijven wachten op mijn kans. Gelukkig liep het op de trainingen steeds beter. In Kiev mocht ik zelfs al lang invallen. Ik had echter niet verwacht te beginnen tegen Willem II. Ja, ik kreeg vrijdagavond wel een sms van Bosvelt die liet weten dat ik er rekening mee moest houden. Maar het blijft toch Paul hè? Ik wist niet of ik hem moest geloven. En tijdens de wedstrijdbespreking hoorde ik dat ik echt zou spelen.
In de wedstrijd ging het meteen lekker. Mijn eerste schot was goed en daardoor groeide mijn lef. Al was ik eigenlijk binnen tien minuten kapot, maar daar heb ik me overheen gezet. Vervolgens scoorde ik dat eerste doelpunt. Ik dacht in mezelf: ‘hè, hè’, eindelijk. Of ik nu over het dode punt heen ben? Dinsdag hebben we opnieuw een wedstrijd, dan zien we wel weer verder. Maar dit is lekker voor het vertrouwen. Ik kijk in ieder geval uit naar het duel tegen Juventus.
Iedereen is heel blij voor me. Ik lig ook goed in de groep. Alleen jammer dat mijn ouders er niet waren. Ze gingen er van uit dat ik toch niet zou spelen en gaven de voorkeur aan een feestje.
Ja, zo is het voetballeven weer mooi. Na die wedstrijd tegen Excelsior reed ik naar huis met de gedachte van: ‘dit is zwaar klote’. Maar nu ga ik naar huis en denk ik precies het tegenovergestelde.’