WINST OP CELTIC WEKT VERTROUWEN
Feyenoord heeft ook z’n derde oefenwedstrijd in de winterstop gewonnen. Pierre van Hooijdonk dikte tegen Celtic zijn eigen mythe nog wat aan door uit een vrije trap de score te openen en gaf zo het startsein voor een uiteindelijke 3-2 zege. De vorm van Feyenoord groeit nog steeds, maar het evenwicht is wankel. Te veel balverlies zorgt al snel voor een inzinking in het spel van de Rotterdammers, maar daar staat tegenover dat Feyenoord tegen de Schotten wel in staat bleek zich terug in de wedstrijd te knokken.
Celtic-Feyenoord was een wedstrijd waarin het groenwitte deel van de stad eer betoonde aan het verleden. Allereerst natuurlijk aan de Lisbon Lions, het legendarische elftal dat in 1967 als eerste Britse club de Europa Cup 1 won. Zonder wijlen Bobby Murdoch en Jock Stein maar mèt de Europa Cup, betraden ze nog één keer het heilige gras van Parkhead. Zichtbaar aangetast door de tand des tijds en aanmerkelijk minder soepel dan 35 jaar geleden, maar nog steeds met de borst vooruit in de wetenschap dat hun legende voor altijd zal blijven voortbestaan. Want wie voor Celtic prijzen pakt, kan voor de rest van z’n leven rekenen op de dankbaarheid van het groenwitte legioen.
Pierre van Hoooijdonk was de eerstvolgende die dat ondervond. Zes jaar geleden droeg hij voor het laatst het shirt met de ‘hoops’, maar dat hij in de herinnering van de fans was blijven voorbestaan leed geen twijfel. Zijn eigen hymne (‘there’s only one Pierre’) rolde weer van de tribunes alsof de tijd had stilgestaan. Het eerbetoon bracht het beste in Van Hooijdonk boven. Er was nog geen kwartier gespeeld, toen de spits de eerste kans kreeg om z’n eigen mythe nog wat aan te dikken. En Van Hooijdonk zou Van Hooijdonk niet zijn, als hij daar niet direct van zou profiteren. Met het gemak waarmee andere mensen hun veters strikken, knalde hij van een meter of twintig uit een onberispelijke vrije trap de 0-1 binnen.
‘Als ik scoor, zal ik uit respect voor mijn oude club niet juichen’, had Van Hooijdonk voor aanvang van de wedstrijd voorspeld. Hij hield zich aan z’n woord. Heel even gingen de handen in een reflexbeweging richting de donkere Schotse hemel, maar als snel was de beheersing terug. Van Hooijdonk liep inderdaad zonder juichen terug naar de middenstip en werd daar op zijn beurt weer voor beloond door de Schotse fans. Het zal niet vaak gebeurd zijn dat er op Parkhead massaal wordt geapplaudisseerd voor een goal tegen Celtic, maar nu was het dan toch zo ver.
De vroege openingsgoal gaf Feyenoord vertrouwen, wat werd weerspiegeld in de rust die het Rotterdamse spel kenmerkte. Het was in Gran Canaria al opgevallen en werd ook nu weer bevestigd: Feyenoord groeit langzaam naar het niveau dat nodig is voor de tweede seizoenshelft en straalt meer en meer zelfvertrouwen uit. De tweede goal was daar een goed voorbeeld van. Kalou goochelde alsof hij in het park bezig was in plaats van in de gevreesde voetbaltempel van Celtic en besloot zijn acties aan de rechterkant met een vlammend schot in de verre hoek. Zo kwam Feyenoord na een dik kwartier al op 0-2.
Hartson scoorde binnen vijf minuten tegen, maar veel invloed op het spel van de Rotterdammers had dat niet. Het zag er over het algemeen verzorgd uit bij Feyenoord, waar De Nooijer begon met een slippertje maar de rest van de eerste helft betrouwbaar speelde. Z’n favoriete positie zal het wel nooit worden, maar ook Paauwe voldeed uitstekend als linksback. Afgezien van het feit dat hij een body check heeft die door weinigen wordt geëvenaard, kan hij ook in offensieve zin iets betekenen voor de ploeg. Datzelfde geldt voor Emerton, die tegen Celtic ook z’n stijgende lijn van de afgelopen periode wist door te zetten. De Australiër ziet zich evenmin als geboren back, maar als de twee zich zo blijven ontwikkelen laten ze Van Marwijk weinig keus.
Feyenoord wist het niveau 45 minuten te handhaven en werd daar met een derde goal voor beloond. Na gefriemel van Kalou mocht Ono binnen schieten. Daarmee zorgde hij voor een tussenstand die Van Marwijk zonder al te veel twijfel kon doen besluiten om Van Persie in te brengen. Hij mocht vanaf het begin van de tweede helft starten en deed dat in eerste instantie goed. Gaandeweg deel twee kreeg een aantal Feyenoorders echter weer last van een oude kwaal: nonchalance. De Nooijer speelde terug op Lodewijks terwijl de doelman net zijn goal had verlaten, Van Persie begon al snel weer hakballetjes op het middenveld te geven en ook Kalou werd veel te overmoedig. Het zorgde er voor dat de stembanden van Van Marwijk alsnog op de proef werden gesteld, want met name in de beginfase van deel twee viel er plotseling weer veel te corrigeren.
Het was dan ook geen toeval dat de Schotten in de persoon van Sylla juist in die periode konden tegenscoren. Celtic, waar de ex-Feyenoorders Larsson en Petta inmiddels bijna geruisloos het veld hadden verlaten, werd door z’n gasten langzaam maar zeker in het zadel geholpen. Dat was jammer omdat Feyenoord daarmee de glans van het spel in de eerste helft zelf wegnam. Hoopgevend was echter dat de ploeg wel karakter toonde en in staat bleek terug te knokken. In de slotfase kreeg Feyenoord weer controle over de wedstrijd en kon Pardo zelfs bijna de vierde Nederlandse goal scoren.
Zo kan Van Marwijk na de voorlaatste oefenwedstrijd nog meer hoopgevende conclusies trekken. Lodewijks bewees bijvoorbeeld het niveau van Feyenoord 1 aan te kunnen. Acuña draaide onder het toeziend oog van technisch directeur Rob Baan ogenschijnlijk moeiteloos mee met de rest. En het collectieve zelfvertrouwen lijkt weer te zijn toegenomen. Werk aan de winkel is er echter nog genoeg, te beginnen met het uitbannen van onnodig balverlies.
Celtic-Feyenoord 2-3 (1-3)
Scoreverloop:
13’ 0-1 Van Hooijdonk
16’ 0-2 Kalou
21’ 1-2 Hartson
38’ 1-3 Ono
53’ 2-3 Sylla
Opstellingen
Celtic: Marshall; Agathe, Mjallby, Balde, Crainey; Malony, Healy, Lambert, Petta (46’ Guppy); Hartson (46’ Sutton), Larsson (46’ Fernandez).
Feyenoord: Lodewijks, Emerton, Van Wonderen, De Nooijer, Paauwe; Kalou, Acuña, Ono, Pardo; Buffel (46’ Van Persie), Van Hooijdonk.