DE KLASSIEKERS ONDER DE KLASSIEKERS
Door de jaren heen zijn er vele confrontaties tussen Ajax en Feyenoord geweest. Wedstrijden die je snel wilt vergeten, maar ook zeer gedenkwaardige duels. Voordat de twee ploegen zondag een nieuw hoofdstuk schrijven in het steeds dikker wordende voetbalgeschiedenisboek, eerst een terugblik op drie klassiekers uit het verleden.
De eerste ontmoeting tussen Ajax en Feyenoord vond plaats op 9 oktober 1921, op het voormalig Feyenoordterrein aan de Kromme Zandweg. Het gezellige stadionnetje stroomde al vroeg vol met tienduizend voetbalfans, die vooral kwamen voor de landskampioen van 1918 en 1919. Het publiek zal er nooit spijt van hebben gehad dat ze zijn wezen kijken, want de wedstrijd werd een waar spektakelstuk. Na negentig minuten voetbal stond er een 2-3 overwinning voor de bezoekers op het scorebord, maar Feyenoord diende via aanvoerder Kees Pijl meteen een protest in tegen die uitslag. Volgens de Rotterdammers had het schot van Ajacied Theo Brokmann, wat de 1-0 opleverde, namelijk nooit de doellijn gepasseerd. Voor een speciale commissie moest scheidsrechter Boas een tijdje later uitleg van zaken komen geven. De arbiter erkende dat hij niet met eigen ogen had gezien dat de bal de lijn was gepasseerd en Feyenoord werd alsnog in het gelijk gesteld: het bleef 2-2. De eerste Ajax-Feyenoord werd dus meteen een klassieker.
De eerste Feyenoorder die in een duel met Ajax uit het veld werd gestuurd was Jan Bens. Maar op deze zesde december in 1942 werd dit niet gedaan door de scheidsrechter van dienst, maar door Feyenoord-aanvoerder Bas Paauwe! Wat was het geval? Bens werd kort voor tijd door een tegenstander in het strafschopgebied onderuit gehaald, maar de scheidsrechter legde de bal buiten de zestien. De rechtsbuiten was het daar niet mee eens en liep alsnog met de bal naar de penaltystip. En daar was Ajax-doelman Keizer weer niet van gediend. Zeer boos sloeg hij de bal uit de handen van Bens. Dit was het teken voor een waar handgemeen tussen Bens en een tegenstander. Paauwe was het gezeur van zijn ploeggenoot blijkbaar moe, want gebaarde hem van het speelveld te vertrekken. Manus Vrauwdeunt was het daar op zijn beurt weer niet mee eens en hij probeerde Paauwe tegen te houden. Die bemoeienis moest hij bekopen met een klap van Paauwe, waarna Bens ‘gewoon’ van het veld verdween. Feyenoord won trouwens ook nog, met 2-0.
Op 27 mei 1971 pakte Feyenoord ook de volle winst en deze keer was die overwinning nog gedenkwaardiger. Met slechts twee duels te gaan stonden beide ploegen namelijk met een gelijk aantal punten bovenaan de ranglijst. In de stromende regen ontstond in het Olympisch Stadion van Amsterdam vervolgens een enorm voetbalgevecht. Feyenoord speelde bikkelhard en liet zich niet ontmoedigen door de vroege voorsprong van de ploeg die een week later de finale om de Europacup I moest spelen. Na een schitterende actie van Willem van Hanegem maakte Kindvall gelijk, waarna Dick Schneider met twee prachtige afstandschoten de eindstand op 3-1 bracht. Feyenoord werd pas de week erop tegen Haarlem officieel kampioen, maar eigenlijk kon de titel al niet meer stuk na de overwinning op de aartsrivaal.