VAN DRIEL EN DE GROOT GENIETEN VAN DE AANDACHT

Van Driel en De Groot vinden de aandacht wel mooi. Op het ene moment sta je op het punt om met Jong Feyenoord aan de ochtendtraining te beginnen, het volgende loop je tussen Pierre van Hooijdonk en Shinji Ono. 'We zijn erbij gehaald om de groep te completeren', zegt De Groot. Veel illusies over een langer verblijf heeft hij dan ook niet. Maar toch, de vraag van trainer Van Marwijk om mee te komen trainen is tevens het bewijs dat De Groot en Van Driel een goede ontwikkeling doormaken. ‘Dit is een mooie stap in de goede richting’, zegt Van Driel. Een speciale behandeling hebben ze in ieder geval niet gekregen: 'Nee, gelukkig niet. Ik was gewoon één van de 25 spelers.' De Groot, die een dag eerder ook al met de selectie heeft mogen meetrainen, geniet van elke seconde tussen al die toppers. 'Er bestaat toch een bepaalde afstand tussen ons en hen. Ook ik ga elke zondag in De Kuip naar het eerste kijken. Het is alleen al leuk om mee te doen. We zijn zeer goed door de groep opgevangen. Niet iedereen kende me waarschijnlijk, maar de trainer heeft me voorgesteld.' Na de kennismaking begon het echte werk: trainen. 'Je moet nu wel echt presteren', zegt Van Driel. 'We benaderen zo’n training als een wedstrijd. Je wilt natuurlijk niets fout doen, je bewijzen. De spanning was dus iets anders dan bij een training van onze eigen ploeg.' Jong Feyenoord is, ondanks het bereiken van de laatste vier in het bekertoernooi, niet bepaald aan een goed seizoen bezig. Op dit moment staan de beloften in de competitie op een tegenvallende achtste positie. De twee talenten hebben hiervoor wel een verklaring: ‘Jong Feyenoord is gewoon geen echt elftal’, aldus Van Driel. ‘De ene keer spelen we een wedstrijd met acht A-spelers, de volgende keer hebben we weer veel jongens van het eerste. Echt ingespeeld raken we hierdoor nooit. Op onze trainingen hebben we ook gemiddeld zes of zeven spelers ter beschikking. Of dit leuk is? Ach, je speelt toch voor jezelf.’ ‘Bovendien’, vult De Groot aan, ‘heeft de trainer hierdoor meer aandacht voor elke speler individueel en doen we vaker positiespelletjes.’ De Groot is bezig aan zijn eerste seizoen in het beloftenteam, Van Driel aan zijn tweede. De meeste voetballers in een tweede elftal van een betaald voetbal organisatie willen zo snel als mogelijk de overstap maken naar het eerste team, maar Van Driel en De Groot zijn niet zo bezig met hun toekomst. ‘Ik heb vroeger wel nagedacht over wat ik zou willen’, vertelt De Groot. ‘Ik wilde wat elke jonge voetballer wil: prof worden. Maar ik heb mezelf geen termijn gegeven waarbinnen ik wil slagen. Dan valt het alleen tegen als de weg te lang zou duren.’ ‘Met een schema loop je jezelf ook alleen maar in de weg. Als je de top aankan, dan kom je daar vanzelf wel’, weet Van Driel. Dat ze het allerhoogste zullen bereiken, daar zijn ze zeker van. ‘Ik ben ervan overtuigd dat ik de top kan halen’, denkt Van Driel. ‘Daar moet je ook van overtuigd zijn. En misschien is dat via een tussenstap bij een andere ploeg.’ De trainingen met het eerste zijn voor Van Driel en De Groot de slagroom op de taart in een week die al mooi begon. Het tweetal werd deze week namelijk voor de eerste maal opgeroepen voor een duel van Nederland onder 21 jaar. ‘Opnieuw een goede stap, het was iets moois’, zegt De Groot. ‘We verloren wel, maar het was ook de eerste wedstrijd van deze ploeg. We moeten nog op elkaar ingespeeld raken. Als we vaker gaan trainen, dan zul je het verschil zien’, denkt Van Driel. En daar gaan ze weer. Terug naar Varkenoord, waar ze zich nog moeten omkleden na hun zware inspanningen. Het tweetal werd namelijk zo hals over kop naar De Kuip geroepen, dat ze geen tijd meer hadden om ook hun kleding mee te verhuizen. De oversteek naar het jeugdcomplex betekent tevens dat Van Driel en De Groot zich weer langs de supporters moeten begeven. Handtekeningen uitdelen dus. ‘Dat is leuk als je het voor het eerst doet. Ik heb ook flink geoefend’, lacht Van Driel. Voor De Groot heeft het geven van een krabbeltje aan een kindje nog iets extra’s. ‘Dit betekent ook dat de mensen je waarderen, al kennen ze me natuurlijk helemaal niet!’.