LURLING ZORGT VOOR SENSATIONELE ONTSNAPPING

Als invaller scoorde hij de 2-1, waardoor hij Feyenoord op de valreep in de race hield voor Champions Leauge voetbal. Pas toen vorige week de rookwolken in Doetinchem waren opgetrokken besefte Bert van Marwijk dat de sensationele zege op De Graafschap ook een schaduwzijde kende. De kaarten van Van Wonderen (geel), Buffel (2x geel) en De Nooijer (rood), betekenden dat er voor de wedstrijd tegen Vitesse een beroep zou worden gedaan op zijn improvisatievermogen. De oplossing voor de puzzel die in de Achterhoek was ontstaan, kende weinig verrassingen. Paauwe nam tegen de Arnhemmers de plaats over van Van Wonderen, waardoor hij plotseling weer op de plek kwam te spelen die hij zo ambieert: centraal in de defensie. Rzasa nam de honneurs waar aan de linkerflank. Paauwe vormde in de verdediging een duo met Glenn Loovens, die de plek innam van de geschorste De Nooijer. De derde speler van Feyenoord die vanwege een schorsing moest toekijken was Thomas Buffel. Zijn absentie betekende een nieuwe kans voor Sebastian Pardo. De Chileen kon op links aan de wedstrijd beginnen, omdat Van Persie als aangewezen vervanger van Buffel weer achter Van Hooijdonk speelde. Van dat drietal was Robin van Persie in de eerste helft de enige smaakmaker. Paauwe noch Loovens wisten te overtuigen, maar Van Persie liet zien dat hij als schaduwspits net zo veel waarde heeft als aan de zijlijn. Het was dan ook niet toevallig dat juist hij de openingstreffer voor zijn rekening nam. Dat gebeurde in de achttiende minuut, toen de opvallend actieve Brett Emerton een prima voorzet losliet vanaf de rechterkant. Van Persie was attent, wist voor doelman Jevric te komen en kopte keihard de 1-0 binnen. Het was een doelpunt dat min of meer uit de lucht kwam vallen, want in de voorgaande minuten had Feyenoord niet weten te overtuigen. Meer dan een schot van Bosvelt had de Rotterdamse ploeg in die periode niet weten te produceren, wat grotendeels aan het te lage baltempo was te wijten. Door dat lage tempo leek Feyenoord zichzelf langzaam in slaap te sussen, want er slopen meer en meer slordigheden in het spel van de Rotterdammers. De manier waarop Vitesse langszij kwam, was tekenend voor de situatie. Peeters was scherper dan Paauwe bij een hoge voorzet en wist daar direct van te profiteren: 1-1. Het tegendoelpunt had Feyenoord moeten wakker schudden, maar daar kwam het in deel één niet van. De ploeg zette pas weer aan toen de tweede helft al een minuut of vijf bezig was. Een vrije trap van Van Hooijdonk eindigde in de muur, maar bracht in elk geval weer even wat leven in De Kuip. Sebastian Pardo maakte dat overigens niet meer mee. De Chileen speelde, uitgerekend op de dag zijn ouders op de tribune zaten, een van zijn slechtste wedstrijden in Rotterdamse dienst. Al in de rust was hij vervangen door Lurling. Maar ook met een nieuwe linkerspits wist Feyenoord niet te imponeren. Het bracht Van Marwijk er twintig minuten voor tijd toe om alles op alles te zetten en Kalou te vervangen door Bombarda. Maar ook de Argentijnse pinchhitter kon geen potten breken. Sterker nog, in de slotfase van de wedstrijd was de beste kans nog voor de gasten. Lodewijks redde op een schot van invaller Theo Jansen, waarna het aan Glenn Loovens te danken was dat Cornelisse de kater niet groter had kunnen laten uitvallen. Van alle Feyenoorders leek in eerste instantie alleen Leonardo met enig plezier te kunnen terugdenken aan deze editie van Feyenoord-Vitesse. Als invaller voor Van Persie, verkozen tot man van de wedstrijd, maakte hij in de slotfase zijn rentree, na een periode van maanden van blessureleed. Tot Anthony Lurling ver in de blessuretijd deed wat niemand meer voor mogelijk achtte. Uit een wanhoopsvoorzet van Loovens zorgde hij alsnog voor een explosie in De Kuip. De invaller controleerde de bal knap, draaide om zijn as en schoot met alles wat hij in zich had de bevrijdende treffer binnen: 2-1.