FEYENOORD UITGESCHAKELD

FC Twente-Feyenoord vertoonde vanaf het eerste fluitsignaal alle karaktertrekken van een klassieke bekerwedstrijd. Scherpe duels, een hoog tempo en kansen over en weer. De eerste serieuze mogelijkheid was voor de gasten, toen Thomas Buffel in de dertiende minuut op avontuur werd gestuurd door Robin van Persie. De Belg kreeg tot tweemaal toe de gelegenheid de score te openen, maar faalde beide keren. Bij de eerste poging stond doelman Cees Paauwe nog in de weg, in de rebound was het de paal die een vroege voorsprong voor Feyenoord voorkwam. In het sfeervolle Arke-stadion was daarna Twente dicht bij een goal. Een razendsnelle uitval van de Tukkers bracht de bal voor de voeten van Ramzi, die in één beweging spits N’Kufo in stelling bracht. Feyenoord had vervolgens alle geluk van de wereld dat zijn inzet op de lat eindigde. Zo was binnen het kwartier de toon gezet voor de rest van de wedstrijd. Twente-Feyenoord bleef een partij die in de hoogste versnelling werd afgewerkt. Ook de openingsgoal van de Tukkers (N’Kufo profiteerde in de 21ste minuut van een vrije trap van Ramzi en opende zo de score) veranderde daar niets aan. Feyenoord raakte niet in de war van de achterstand en bleef met hetzelfde enthousiasme op zoek naar een doelpunt. Dat kon ook omdat met name Schreuder en Pardo de zaak op het middenveld goed in de hand hadden en voorin zowel Smolarek, Buffel als Kuyt vaak goed aanspeelbaar waren. De beloning voor die aanpak volgde binnen tien minuten. Smolarek, als altijd uitblinkend in ijver, liet vanaf rechts een heerlijke voorzet los. Kuyt kopte vervolgens volgens het boekje in: 1-1. Ook na die gelijkmaker bleef Twente-Feyenoord boeien. Gescoord werd er voor de rust niet meer, al was namens Twente De Visscher nog wel een keer dichtbij (schot op vuisten Lodewijks) en waagde Van Persie nog een afstandsschot. Zijn poging was echter te zwak om Paauwe te verrassen. Deel twee begon even onstuimig als deel één was geëindigd. De beste kansen waren daarbij in eerste instantie voor Feyenoord. Smolarek was een keer dichtbij, Buffel vroeg – niet ten onrechte – om een strafschop nadat hij door Pothuizen in de het strafschopgebied naar de grond was gehaald, om vervolgens een volgende goede kans op het lichaam van Cees Paauwe te schieten. Daarna werd Kuyt buiten het strafschopgebied nog eens van de sokken gelopen door de Twentse doelman, maar waar heel Feyenoord op z’n minst een gele kaart en een vrije trap verwachtte, liet scheidsrechter Luinge gewoon doorspelen. In de 67ste minuut leek dat probleem zich op te lossen, toen drie Feyenoorders op rij de kans kregen te scoren. Maar Kuyt noch Smolarek noch Van Persie wisten te profiteren. Twente stortte langzaam maar zeker in, maar profiteren van die situatie lukte Feyenoord maar niet. Smolarek was dichtbij, Van Persie ook een paar keer, maar de bal wilde er- ondanks het Rotterdamse overwicht - maar niet in. Ook niet toen Lazovic vlak voor tijd de plek van Smolarek had ingenomen. Zo bleef het na negentig minuten 1-1 en moest er een verlenging aan te pas komen om een winnaar te bepalen. In de verlenging, met Schreuder als extra verdediger, werd de slijtageslag compleet toen ook in het eerste kwartier niet werd gescoord. In deel twee van de extra tijd bleef Feyenoord de beste kansen krijgen, tot het vijf minuten voor tijd alsnog fout ging. Na een op het oog afgeslagen Twentse aanval kwam de bal voor de voeten van Sibum, die met een keiharde uithaal voor 2-1 zorgde. Feyenoord zette vervolgens nog eenmaal aan voor een offensief, maar nog geen twee minuten later bleek dat vergeefse moeite. Met een vergelijkbare knal velde Christensen het vonnis: 3-1. Van Persie schoot daarna nog wel op de paal, maar dat wapenfeit had alleen nog statistische waarde.