DAGBOEK VAN RON VLAAR (1)
‘Het is alweer tien maanden geleden dat ik mijn laatste wedstrijd speelde. Ik raakte zwaar geblesseerd en ben medio november 2007 geopereerd. Ik heb die tegenslag vrij snel kunnen accepteren en nooit echt in de put gezeten. Behalve toen ik ook nog eens een infectie opliep, toen heb ik het wel even moeilijk gehad. Maar ook daar heb ik me snel over heen kunnen zetten. In februari kon ik het veld weer op. En vanaf dat moment werd alles positiever. Ik voelde dat ik steeds iets meer kon. Die kleine stapjes hielden me op de been en motiveerden me ontzettend.’
‘De afgelopen maanden heb ik in Zeist gerevalideerd. Dat was goed te doen. Ik werkte hard in een prettige omgeving. Doordeweeks was ik bij de wedstrijden van Feyenoord. Dan hoorde ik de verhalen van de andere jongens, wat er speelde in de groep. Dat is aan de ene kant prettig, maar aan de andere kant hoor je het pas achteraf. Ik was er dus niet bij als er iets gebeurde. Ik hoorde wel bij de groep natuurlijk en werd ook betrokken bij alles. Maar gevoelsmatig sta je er toch een beetje buiten, dat is altijd als je langdurig geblesseerd bent.’
‘Op het moment dat mijn terugkeer bij Feyenoord steeds dichterbij kwam, ben ik in mei vader geworden. Dat is iets ongelooflijk moois. Het is niet zo dat de zwangerschap en geboorte me door die periode hebben heen gesleept. Het maakte en maakt me uiteraard vrolijk, maar los daarvan was ik altijd positief over mijn herstel. Zo’n zware blessure maakt je alleen maar sterker. Het is heerlijk terug te zijn en me weer helemaal op voetbal te concentreren.’