Het allereerste gejuich in De Kuip

Als hij tegen de zeventig loopt, woont Leen Vente op de Pleinweg in Rotterdam Zuid. In de huiskamer prijkt op de schoorsteen een bronzen klok in de vorm van een voetbal, waarmee voorzitter Cor Kieboom het elftal verblijdde na het behalen van de landstitel in 1940. ‘Maar dat was toch een rottijd, want ons stadion was gevorderd door de Nazi’s, waren wij verdomme uit ons eigen huis verjaagd.’

Al rookt hij niet, op de tafel pronkt een asbak in lichtblauw aardewerk in de vorm van De Kuip. De visite mag er geen peuk in uitdrukken. ‘Dat doe je niet in het mooiste stadion van de wereld’, vindt de heer des huizes.

 

In huiselijk kring wil hij, kijkend naar die asbak, een hoogst enkele keer wel eens verhalen over de eerste dag dat de bal in de nieuwe voetbaltempel rolt. ‘Natuurlijk was ik tijdens de bouw een paar keer vanuit de stad naar Zuid gefietst om met eigen ogen te zien hoe het stadion vorderde. Jawel, op de fiets. Geen enkele Feyenoorder bezat destijds een auto. Alleen onze voorzitter, meneer Van Zandvliet, maar die was dan ook accountant. Met open mond stond ik te kijken hoe werklui van al dat beton, staal en glas een paleis om te voetballen in elkaar toverden. Verbluffend.’

 

Van de 27ste maart 1937, de dag dat de trots van voetballend Rotterdam officieel in gebruik wordt genomen, weet hij nog alles af: ‘Van die openingswedstrijd is mij eigenlijk niet die eerste goal het meest bijgebleven, maar wel het weer op die dag. Sneeuw, hagel, koud, hopeloos. Het feestcomité had beslist dat het eerste elftal bij de openingsceremonie voor de eretribune op de sintelbaan zou worden geposteerd. Jawel, in dat pokkenweer. Waren we lekker mee. Blauwbekken. Wij moesten ook nog eens belachelijke roodwitte voetbalschoenen aan, speciaal voor deze gelegenheid gemaakt. Je kon er amper op lopen, laat staan voetballen. Wij hebben daar minstens een uur staan koukleumen. Kippenvel. Ellenlange speeches, het Rotte’s Mannenkoor moest zo nodig het ene na het andere couplet van het Wilhelmus zingen, een serie saluutschoten, er kwam geen einde aan. Eindelijk, eindelijk mochten wij terug naar de kleedkamer, die heerlijk verwarmd was. Meteen die gekke voetbalschoenen uit en onze gewone kicksen aan. Het veld op. Voetballen in het stadion, waarnaar je zo lang hebt uitgekeken. Al stond ik nog in mijn handen te wrijven om ze warm te krijgen, toen burgemeester Droogleever Fortuyn de aftrap verrichtte. Hij nam er zelfs zijn hoge hoed voor af. Ik maakte dus de eerste goal. Een voorzet op maat van Jan Linssen, een kopbal en het allereerste gejuich in De Kuip.