10 meest bijzondere Feyenoord-goals in Oranje

Kees Pijl | 27 mei 1924, Olympische Spelen, Parijs
Nederland – Roemenië (6-0)
Hij staat in de boeken als de eerste doelpuntenmaker in Oranje namens Feyenoord én degene met de meeste goals in één interland. In de wedstrijd tegen Roemenië (6-0) op de Olympische Spelen neemt Kees Pijl vier van de zes doelpunten voor zijn rekening. Scoren is de tweede natuur van de Rotterdammer, zo bewijst hij als midvoor van Feyenoord bijna wekelijks tussen 1917 en 1928. In 203 competitieduels maakt Pijl liefst 182 goals en helpt de club aan twee kampioenschappen en een KNVB Beker (dan nog: NVB beker). En dan te bedenken dat hij zich als lid van DCS in september 1916 bij een stemming tegen de fusie met Feyenoord had uitgesproken. Maar Pijl blijft de club ook na de samenvoeging trouw en groeit uit tot een van grote vooroorlogse helden van Feyenoord. In maart 1924 debuteert hij als derde Feyenoorder ooit (na Gerrit Hulsman en Bertus Bul) in het Nederlands elftal in het oefenduel met België (1-1) en weet daarin te scoren.

In zijn vierde interland presteert Pijl het onwerkelijke. Vier knappe goals op een rij, in tijdsbestek van nog geen driekwartier. Al had het maar weinig gescheeld of de midvoor had nooit tegen Roemenië gespeeld. Een dag eerder had de Feyenoorder boos de selectie verlaten. De internationals van de meer elitaire clubs lieten blijken weinig met Pijl (‘Kees-met-de-Pet’) te hebben en die pakte na enkele beledigende opmerkingen zijn koffer en beende richting het treinstation. Officials van Oranje konden hem uiteindelijk op andere gedachten brengen.

Leen Vente | 2 mei 1937, vriendschappelijk, Rotterdam
Nederland – België (1-0) 
Leen Vente was nog rechtsbinnen van Neptunus toen hij in een wedstrijd van Oranje vijf keer scoorde (tegen België (9-3) in 1934), een prestatie die tot op de dag van vandaag niet is geëvenaard. In 21 interlands scoort hij negentien keer, waarvan tienmaal als speler van Feyenoord. Daarmee is Vente de meest productieve Feyenoorder in het Nederlands elftal, waar hij jarenlang deel was van het Gouden Binnentrio (met midvoor Bep Bakhuys en linksbinnen Kick Smit).

Vanuit Rotterdams perspectief is hij echter nog veel meer. Zoals de eerste doelpuntenmaker in De Kuip, toen Feyenoord deze inwijdde in het oefenduel met Beerschot (5-2 zege). En ook het eerste interlanddoelpunt in De Kuip staat op naam van Vente. Op 2 mei 1937, een ruime maand na de officiële opening van het stadion, speelt de Rotterdammer zijn tiende interland. Hij scoort, met het hoofd en via de binnenkant van de paal, toevallig ook in hetzelfde doel als tegen Beerschot.

Op dat moment is Vente, vooral bekend vanwege het harde schot in de benen, al een jaar speler op Zuid. Volgens de overlevering heeft de rechtsbinnen van Neptunus zich door coach Richard Dombi laten bewegen tot een overgang. Vente wilde zijn pijnlijke knie laten onderzoeken door Feyenoords coach annex masseur. Dombi stemde in, op voorwaarde dat Vente wel eerst even voor Feyenoord zou tekenen. De overstap betekende ook in sportief opzicht een enorme vooruitgang. De oogst in De Kuip bestaat uit twee kampioenschappen en liefst 57 goals in 82 duels.=

Willem van Hanegem | 17 mei 1975, vriendschappelijk, Frankfurt
West-Duitsland – Nederland (1-1)
De verloren WK-finale van 1974 ligt nog vers in het geheugen als Willem van Hanegem alle aandacht op zich vestigt bij Oranje. Aanvankelijk omdat Feyenoords nummer 10 met een paar versleten Adidasjes het veld betreedt, met een lelijk gat tussen neus en zool waaruit een teen steekt. Spelers moeten zich inhouden om niet in de lach te schieten. Maar de 31-jarige Van Hanegem, bezig aan zijn zevende en voorlaatste seizoen bij Feyenoord, is onverstoorbaar. In de tweede helft brengt hij tegen de West-Duitsers orde op zaken. Een vrije trap op een meter of twintig van het doel promoveert hij op Van Hanegem-achtige wijze tot doelpunt. Met zijn linker lepelt hij de bal over de muur, die langzaam, maar o zo mooi in de verre hoek valt: 1-1. Een goal zoals hij er in De Kuip zoveel heeft gemaakt: met precisie, nonchalant gemak en vooral gevoel.

Voor De Kromme is het seizoen 1974-1975 met Feyenoord niet het allerbeste uit de clubhistorie. Na de gewonnen UEFA Cup strandt het avontuur in het Europa Cup I-toernooi al vroegtijdig en de landstitel kan Feyenoord – ondanks elf competitiegoals van Van Hanegem – niet prolongeren. Maar aan de bal blijft de icoon de situatie te allen tijde de baas. En als het moet, zoals tegen West-Duitsland, op versleten kicksen. ‘Ook bij Feyenoord speelde ik wel eens op zulke schoenen. Maar vanwege de zwarte kousen die we droegen, zag niemand dat.’

Ruud Gullit | 16 november 1983, EK-kwalificatie, Rotterdam
Nederland – Spanje (2-1)
Nederland grijpt in de jacht op een ticket voor het EK 1984 zijn laatste strohalm door met 2-1 van Spanje te winnen, beide goals zijn van Feyenoord-makelij. Peter Houtman, vervanger van Marco van Basten, opent in de 26^steminuut de score. ‘De eerste keer dat-ie eigenlijk aan de bal komt’, aldus de commentator. Matchwinner is de 21-jarige Ruud Gullit, een vaste waarde in Oranje nadat hij het voorgaande seizoen (1982-1983) van Haarlem naar Feyenoord is overgestapt. Zijn ‘winnende’ tegen Spanje mag er wezen. Het afstandsschot, mogelijk gemaakt door een goede actie van Gerald Vanenburg, wordt een tikkeltje van richting veranderd, maar is hard. Zo hard dat keeper Luis Arconada hem alleen maar hoog in het doel hóórt belanden. Gullit doet het in De Kuip, waar hij dan al is uitgegroeid tot publiekslieveling. Aanvankelijk in zijn eerste Feyenoord-seizoen denderend over de rechterflank met als opdracht Houtman van bruikbare voorzetten te voorzien. In het daaropvolgende kampioensjaar is Gullit - veelal in de rol van aanvallende middenvelder - de grote roerganger, uiteraard naast de nieuw aangetrokken Johan Cruijff. Met zijn rushes, fysiek en vermogen om altijd top te presteren scoort Gullit in 1983-84 liefst 25 keer. Feyenoord wint de dubbel.

Met dank aan het koppel Houtman-Gullit komt het Nederlands elftal in de poule op gelijke hoogte met de Spanjaarden. ‘Oranje met één been in Frankrijk’, koppen de wedstrijdverslagen. Alleen een monsterscore van Spanje op Malta zou het feestje nog kunnen bederven. De afloop is bekend…

Rob Witschge | 18 juni 1992, groepsfase EK, Göteborg
Nederland – Duitsland (3-1)
Waardering blijkt uit de kleine dingen. Ronald Koeman, vrijetrappenspecialist pur sang, staat in de EK-groepswedstrijd tegen Duitsland klaar om aan te leggen. Maar onverwachts speelt hij de bal breed. Rob Witschge haalt uit met links en schiet het leer laag en vlak langs de paal in het doel: 2-0. Het is de 25-jarige Amsterdammer wel toevertrouwd, schieten van afstand. Witschge betaalt daarmee op het EK in Zweden ook het vertrouwen terug van bondscoach Rinus Michels, die hem aanvankelijk niet eens in zijn 25-koppige voorselectie had opgenomen. Na onder meer het afzeggen van broer Richard (geblesseerd) wordt Witschge alsnog van de camping geplukt en verrast hij vriend en vijand door alle EK-wedstrijden van de titelverdediger in de basis te starten. Met de oudste Witschge-telg, die in januari 1991 door Feyenoord is losgeweekt van het Franse Saint-Étienne en een prominente rol speelt in de bloeiperiode na het lastige Gunder Bengtsson-bewind, heeft Oranje dan ook gegarandeerd scorend vermogen. De tweede helft van het seizoen 1991-1992 is hij bij Feyenoord uitstekend op dreef. Matchwinner tegen Ajax in de kwartfinale van het KNVB-bekertoernooi, eveneens scorend in de halve finale tegen Sparta, terwijl Witschge in beide halvefinaleduels met AS Monaco om de Europa Cup II het net vindt. In De Kuip is hij als aanvaller getransformeerd in middenvelder, met een goede trap in het linkerbeen.

John de Wolf | 24 maart, WK-kwalificatie, Utrecht
Nederland – San Marino (6-0)
Twee keer scoren in één interland, het is weinig verdedigers gegeven. John de Wolf is in zijn tweede interland de grote aanjager van Oranje in de 6-0 overwinning op het nietige San Marino. Met een beetje geluk hadden het er zelfs drie geweest. Want al vrijwel direct na de aftrap laat de verdediger zich gelden. Bij een vrije trap van Jan Wouters torent De Wolf hoog boven de San Marinese defensie uit, maar ziet zijn snoeiharde kopbal op de lat belanden. De rebound kan John van den Brom vervolgens eenvoudig binnenkoppen (1-0). Na rust is het wel raak voor De Wolf. De debuterende Regi Blinker geeft de bal vanaf links voor. Opnieuw troeft De Wolf zijn directe bewaker in de lucht af en laat de keeper kansloos (3-0).

De Schiedammer is door bondscoach Dick Advocaat aangewezen als vervanger van de afwezige Ronald Koeman. Geen onlogische keuze. Bij Feyenoord beleeft De Wolf een fantastisch seizoen 1992-1993, waarin het de landstitel verovert. Met hem en ook zijn kompanen John Metgod en Henk Fraser stáát de achterhoede. Zijn kopkracht bewijst De Wolf die periode ook regelmatig in De Kuip, zoals in de topduels in ‘93-‘94 met Ajax en PSV (beide 2-1 winst) waartegen hij in totaal drie keer met het hoofd scoort.

Tegen San Marino brengt hij de eindscore, met een binnentikkertje in de slotfase, zelfs nog op 6-0. Na dit prominente optreden blijft De Wolf de WK-kwalificatiereeks vast bij de selectie.

Gaston Taument | 20 juni 1994, groepsfase WK, Washington
Nederland – Saoedi-Arabië (2-1)
De gouden invaller. Nederland stevent in zijn eerste groepswedstrijd op het WK in de Verenigde Staten tegen Saoedi-Arabië af op een pover gelijkspel. Maar vier minuten voor tijd duikt keeper Mohamed Al Deayea volledig onder een voorzet door. De instormende Gaston Taument, een half uur voor tijd ingevallen voor Marc Overmars, kopt de bal vanaf een meter of elf in het lege doel. Wat volgt is een juichende speler, armen in de lucht, die een tikkeltje verbaasd en verwonderd om zich heen kijkt. ‘Scoren met hoofd, dat heb ik voor het laatst bij de pupillen gedaan’, laat de matchwinner zich na afloop ontvallen.

Bondscoach Dick Advocaat weet wat hij aan Taument heeft. Al jaren is hij een vaste waarde bij Feyenoord op rechts, zoals ook in het seizoen 1993-1994 waar het uit de eerste negen competitieduels de volle winst behaalt, uiteindelijk slechts twee keer verliest en de jaargang besluit met het winnen van de KNVB Beker. Vanaf de linkervleugel is de voor de WK-selectie afgevallen Regi Blinker weliswaar productiever. Maar Taument is op zijn beurt voor de winterstop op dreef, met twee goals in de gewonnen topper bij PSV (1-3), terwijl hij ook scoort in de duels met Sparta (3-4 zege) en FC Utrecht (1-1). Zijn handelsmerk is bekend: met zijn snelheid en techniek bezorgt hij iedere linksback de nodige problemen.

In de voorbereiding op de WK-eindronde maakt Taument na ruim anderhalf jaar zijn rentree in de Oranje-selectie. Door zijn sterke optredens in de oefenduels en natuurlijk zijn heldenrol tegen Saoedi-Arabië krijgt hij in de tweede groepswedstrijd tegen België de voorkeur op rechts.

Jean-Paul van Gastel | 4 juni 1997, vriendschappelijk, Johannesburg
Zuid-Afrika – Nederland (0-2)
Seizoen 1996-1997 is een vreemde jaargang voor Jean-Paul van Gastel. Een groot deel van de eerste seizoenshelft mist de Feyenoord-middenvelder vanwege een tegen PSV opgelopen scheenbeenbreuk. Een aderlating voor het team, doordat de opbouw hierdoor weer voor het grootste deel bij Ronald Koeman terechtkomt. Maar helemaal voor Van Gastel zelf die een stormachtige ontwikkeling beleeft sinds hij begin 1996 was overgekomen van Willem II. Bij aanvang van het seizoen 1996-1997 debuteerde hij voor Oranje en in die wedstrijd, tegen Brazilië, nam hij in de slotminuut uit een strafschop de 2-2 voor zijn rekening.

Na de winterstop keert Van Gastel, eenmaal hersteld van zijn blessure, direct terug in de Feyenoord-basis. Zijn loeiharde vrije trappen en afstandsschoten zijn dan al lang berucht en gevreesd. ‘Mijn handen doen gewoon pijn als ik op de training een schot van JP tegenhoud’, sprak keeper Jerzy Dudek ooit.

Zijn handelsmerk etaleert Van Gastel andermaal in de oefenwedstrijd van Oranje in en tegen Zuid-Afrika. Het duel om de Nelson Mandela Inauguration Challenge Cup, gespeeld onder toeziend oog van de president zelf, wint Nederland (0-2) dankzij twee Rotterdamse goals. Nadat Giovanni van Bronckhorst in zijn vijfde interland de score heeft geopend, is het na rust de beurt aan Van Gastel. Zeven minuten na zijn invalbeurt haalt JP van ruim twintig meter genadeloos hard uit; de kansloze Zuid-Afrikaanse doelman Baloyi is niet te benijden.

Feyenoord besluit het seizoen als tweede, op vier punten achterstand van PSV. Maar wat als Van Gastel heel het seizoen inzetbaar was geweest?

Giovanni van Bronckhorst | 6 juli 2010, halve finale WK, Kaapstad
Uruguay – Nederland (2-3)
Hij is bezig aan zijn laatste dagen als profvoetballer, zijn contract met Feyenoord is eigenlijk al enkele dagen afgelopen als Giovanni van Bronckhorst in het halvefinaleduel met Uruguay na achttien minuten een ingeving krijgt. Op 35 meter van het doel is er die uithaal met zijn linkervoet, het diagonale schot gaat buiten bereik van de verbouwereerde keeper Fernando Muslera vol tegen de touwen. De ban is gebroken! Oranje wint uiteindelijk met 3-2 en plaatst zich voor de eindstrijd.

Een kleine twee maanden eerder heeft de linksback bekendgemaakt zijn loopbaan te zullen beëindigen. Zijn contract bij Feyenoord kan Van Bronckhorst weliswaar verlengen, maar na zeventien seizoenen betaald voetbal vindt hij het mooi geweest. ‘Het afscheid van Roy Makaay deed me veel en dat zette ook mij weer aan het nadenken,’ aldus Gio na de laatste speelronde.

Drie jaar eerder was hij teruggekeerd in De Kuip met de ambitie met een ervaren selectie om de Champions League-tickets te strijden. Dat is niet gelukt, in het seizoen 2009-2010 moet Feyenoord het doen met de vierde plaats in de competitie. Maar als linksback en aanvoerder bewijst Van Bronckhorst zijn waarde in een ploeg, waarin hij piepjonge talenten zoals Stefan de Vrij, Georgino Wijnaldum en Kelvin Leerdam op sleeptouw neemt.

En in de kwartfinale om de KNVB beker tegen PSV (0-3 winst) in 2009-2010 is Van Bronckhorst op dreef. Alle aanwezigen zien na een half uur spelen dat fraaie afstandsschot waarmee de Feyenoord-captain de 0-1 voorsprong verdubbelt.

Doet niet veel onder voor het doelpunt tegen Uruguay…

Stefan de Vrij | 13 juni 2014, groepsfase WK, Salvador
Spanje – Nederland (1-5)
Natuurlijk is er wat geluk bij komen kijken. Had Robin van Persie kort voor rust geen snoekduik gemaakt, was de kans groot geweest dat Oranje dik van Spanje had verloren en Stefan de Vrij niet in dit overzicht had gestaan. Maar het werd een galavoorstelling, met tweemaal Arjen Robben, nogmaals Van Persie én De Vrij. Bij een 2-1 voorsprong kopt de verdediger raak uit een voorzet, die keeper Iker Casillas – dankzij slim hinderen van Van Persie – te machtig is. Niet zijn mooiste treffer ooit, maar wel een zeer memorabele. Zoals De Vrij in dienst van Feyenoord al geregeld heeft gedaan: met het hoofd scoren uit een standaardsituatie.

De verdediger beleeft zijn finest hour op internationaal podium na een enerverend seizoen in De Kuip, waar hij na zeven speelronden het aanvoerderschap moest afstaan aan Graziano Pellè. Een tegenvaller voor De Vrij, die anderhalf jaar daarvoor deze rol had overgenomen van Ron Vlaar. Maar hij toont karakter en bewijst zich bij Feyenoord ook zonder band om de arm een ware leider.

Zijn optreden tegen Spanje is alvast de bekroning op een sterk WK, dat hem ook een transfer naar de Serie A, Lazio Roma, oplevert. De Vrij blijkt uitstekend te functioneren in de 3-5-2-formatie van Oranje, het systeem dat ook al enkele malen door Koeman bij Feyenoord werd gebruikt. Ook Daryl Janmaat, Bruno Martins Indi en Vlaar (inmiddels uitkomend voor Aston Villa) kunnen in de achterste linie bij het Nederlands elftal op een basisplaats rekenen.