Feyenoord in bezwaar tegen crisisheffing
De in 2012 voor het eerst en uit het niets tevoorschijn ‘getoverde’ crisisheffing houdt in dat werkgevers in 2013 een eenmalige crisisheffing moesten betalen van een extra 16% over het loon dat zij in 2012 aan een medewerker hebben betaald, voor zover dat loon hoger was dan € 150.000. Deze eenmalige heffing moest € 500 miljoen opleveren. Los van de inhoudelijke kritiek, die Feyenoords algemeen directeur Eric Gudde heeft op de maatregel, is hij vooral zeer boos over het feit dat deze zeer omstreden en dus door vele duizenden aangevochten ‘eenmalige’ maatregel tegen alle afspraken in, nu opnieuw onderdeel is geworden van het kabinetsbeleid. ‘Bedrijven hebben in 2013 te horen gekregen dat de crisisheffing absoluut een eenmalige maatregel zou zijn. Als je het dan toch presteert opnieuw met deze maatregel te komen, ben je als overheid niet betrouwbaar’, aldus Gudde.
Feyenoord weet zich in deze mening gesteund door onder anderen Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NCW. In het Financieel Dagblad verklaarde hij vorige week: ‘Het kabinet heeft met mij nadrukkelijk de afspraak gemaakt dat de heffing eenmalig zou zijn. Hier geldt afspraak is afspraak. Ondernemersvertrouwen moet je verdienen’. Op BNR-nieuwsradio zei Wientjes in dat kader: ‘Dit is geen haar in de soep maar een graat in de keel’.
Doordat het kabinet de eerder gedane belofte breekt dat de crisisheffing niet zou terugkeren, wordt Feyenoord opnieuw geremd in de verdere gezondmaking van de club. Gudde: ‘Dit helpt natuurlijk helemaal niet met het willen bereiken van zwarte cijfers en het versneld verbeteren van het negatief eigen vermogen. Ook ontkomen we er niet aan om maatregelen te nemen als het niet vervullen van vacatures en het schrappen van projecten.’
Gudde heeft de hoop op een goede afloop nog niet helemaal opgegeven. ‘Ik kan mij niet voorstellen dat dit onderdeel door de Eerste Kamer komt. Daar zullen toch nog wel mensen zijn, die net als de rest van Nederland vinden dat afspraak gewoon afspraak is? Zo niet dan wordt het, hoe vervelend en treurig ook, zeer waarschijnlijk een rechterlijke procedure.’